Veilen in de kerk en zwemmen naar Congo

Vandaag is het zondag en de zevende dag. Dat betekent dat we nu op de helft van de reis zijn. Mam vroeg me of we vonden dat het snel ging maar dat valt wel mee. Op zich gaat de tijd wel snel, maar niet op een vervelende manier. We doen veel, we zien nog veel meer en het is goed dat we op de helft zijn.
We vertrekken heel vroeg uit Isano, ons ‘thuis’. Hier komen we ook niet meer terug. Sommige mensen hebben 2 tassen, dus die nemen er 1 mee en de andere blijft voor opslag bij Isano maar hij is volgeboekt als we terugkomen. Omdat ik al mn spullen in 1 backpack heb, kan ik alles in 1 keer meenemen.
We zitten met z’n 6en bij Polycarpe in de auto en dat gaat goed. Hij wijst ons aan waar hij woont en een stukje verder is de kerk waar we die ochtend service (dienst hebben) Zodra we de auto uitstappen worden we aan alle kanten al bekeken en ik voel me eerst wat ongemakkelijk alsof we een soort indringers zijn in hun samenleving. Uit het kerkgebouw komt hele vrolijke muziek en we zien een hossende menigte voorin het gebouw. Eerst ben ik een beetje sceptisch, want hoe kan je God aanbidden als je niet eens echt iets zingt of zegt? Langzaam lopen we naar voren en iedereen grijpt onze handen en heet ons hartelijk welkom. wanneer mensen je arm pakken in plaats van je hand dan is dat een teken van respect en wanneer iemand dan met zijn andere hand zijn eigen arm ook nog vasthoudt dan is dat een nog groter teken van respect en ontzag. We moeten voorin de kerk gaan zitten, naast de preekstoel. Wat me het meest opvalt is dat allerlei vrouwen met slapende kinderen op hun rug helemaal losgaan met het dansen. Het is een wonder dat die kids er niet uitgeslingerd worden. Ze zijn vol overgave met hun hele lichaam hun liefde voor God aan het uitbeelden. Dit fanatieke dansen en zingen is ook een manier om alle andere dingen buiten de kerk ook buiten je gedachten te houden zodat je tijdens de kerkdienst je helemaal op God kunt focussen. Dat klinkt logisch.

We vertellen over onszelf, Lydia heeft een heel goed verhaal over hoe leuk we het vinden om er te zijn en zij heeft ook een verzoeknummer die heel hartelijk ontvangen wordt. We zingen hem samen en dat is echt heel leuk. We kunnen steeds beter zingen, het refrein gaat al goed. ;)
Er komen hele vrolijke nummers nadat wij ons hebben voorgesteld en onze leeftijd gezegd hebben. Bij Tamar (17 jaar) ligt iedereen weer in een deuk en is iedereen een minuut lang aan het praten over haar leeftijd/postuur combinatie. Dat gebeurt echt overal waar we onszelf voorstellen. Lydia is klein en dun en 31 jaar, dus die vergelijking klopt niet helemaal…
Ze zingen nog een lied waarbij het koor ook gaat dansen en wij ook allemaal mee gaan doen. De geur die hangt is echt indringend en intens en heel erg goor. Ik denk echt een paar keer dat ik out ga want het is echt. heel. vies. Het wordt naarmate het dansen vordert ook steeds erger, er lopen bij iedereen zweetstraaltjes over het voorhoofd. Ook zijn de mensen hier nogal handtastelijk dus we gaan zelf ook stinken, haha.

Plotseling zien we iets heel geks… ER ZIT EEN HAAN ONDER DE PREEKSTOEL! Gelukkig hebben we Janny bij ons die ons vertelt dat die straks geveild gaat worden voor de collecte. Als mensen geen geld hebben kunnen ze soms goederen doneren en als ze heel erg dankbaar zijn voor iets geven ze ook vaak een cadeau. Dan kom ik op een fantastisch idee…! Wij moeten die haan kopen! En dan weggeven aan iemand hier in de gemeente! Na een beetje overenthousiast zijn over mijn eigen idee wordt de rest ook enthousiast dus Janny gaat bieden op de kip… en we winnen! Voor 7000 frank, dus 7 euro en 45 cent. Dan zie ik dat de kip met tape z’n pootjes aan elkaar zitten. Mn hart breekt een klein beetje. Janny besluit dat ze de kip geeft aan een heel zielig uitziend albino meisje. Ze is bijna blind, maar heeft wel donkere ogen en zwart haar. Het feit dat ze in de kerk mag zitten en familie om zich heen heeft laat wel zien dat ze hier niet gruwelijk verstoten wordt. De hele gemeente klapt om onze heldendaad en dat voelt fantastisch. Zeker omdat dit mijn idee was. Ze kunnen zoveel met deze kip en dat is echt een mooi gebaar.
Helaas bleef het niet bij het ene stukje afgebroken hart, want uit een grote zak wordt een prachtig wit albinokonijn aan zijn oren omhoog getrokken. Ik draai me zo snel mogelijk om, maar het kwaad is al geschied. Ik krijg het koud en ik vind het zo ontzettend naar om te zien. Het beestje is echt doodsbang en heeft duidelijk pijn. Ook op dit beest wordt door Janny geboden en als ik hoor dat ze gewonnen heeft, voor 2500 frank (2,66) draai ik me opgelucht om dat het konijn niet meer in de lucht gehouden wordt. Helaas te vroeg. de veiling-man houdt hem aan zn rugvel vast en geeft hem aan Janny. Ik kan het echt niet aanzien dus ik loop naar het konijn in Janny dr armen en ik aai hem. Arm beestje. We geven hem aan een kreupele, oude man, die ook heel blij ermee is. Weer klapt en juicht de hele gemeente. Er komen nog twee geiten voorbij (mekkerend en vastgebonden aan hun pootje) die elk voor 11.500 frank verkocht worden en tot slot bieden we samen op een zak bonen. De bonen zijn gegeven door iemand die zelf geen geld had. De dieren zijn uit dankbaarheid aan de collecte geschonken. We kopen de bonen voor 2000 frank en we schenken ze aan een ouder echtpaar die dankbaar en blij hun handen in de lucht gooit. De gemeente gaat staan om te kijken wie het krijgt en ze beginnen weer te klappen. Ik vind het bijzonder dat er niet, zoals in Nederland zou gebeuren, jaloers en met een schuin oog gekeken wordt naar de mensen die de cadeaus krijgen. Ze zijn écht oprecht blij voor de mensen die de cadeaus van ons krijgen.
We bidden nog een keer, doen nog een lied en dan is het tijd om de kerk te verlaten omdat de preek ongeveer begint en die is in het Rwandees dus daar gaan wij toch niks van kunnen volgen. We volgen de vrouwelijke pastor naar haar kamer waar we eindelijk frisse lucht krijgen en we krijgen ook wat frisdrank en ze vertelt over hoe zij en haar man elkaar ontmoet hebben. het is erg gezellig ;). Ze vraagt of we de koeien nog willen zien. Het zijn er 3 en die worden verkocht voor ongeveer 200.000. Meest waardevol dus! Ik ben de eerste die JAAA roept (ook de enige trouwens). We gaan even snel bij de koe kijken en knuffelen. Ze zijn echt heel erg lief! Ik heb leuke foto’s laten maken met meneer en mevrouw koe. De rest kijkt maar een beetje toe, alleen Elize wil ook wel aaien.
Mensen zijn een beetje geïrriteerd omdat het allemaal zo lang duurt en dus ons programma voor de rest van de dag wat in de war geschopt is. Toch ben ik blij dat ik weer wat liefde aan de diertjes heb kunnen geven.
Na een behoorlijk lange autorit, voornamelijk over verharde weg gelukkig, komen we aan bij ons resort in Kibuye. Het is PRACHTIG. We hebben eerst lunch met best wel veel lekkere dingen. Natuurlijk weer aardappeltjes en rijst, maar ook veel fruit en salade met avocado. Na de lunch hebben we even de tijd om onze spullen uit te pakken en dan gaan we lopend naar het meer.

Als we beneden aankomen ligt onze boot al klaar. we gaan varen met de man van ons resort en 2 vaarders, of hoe heet dat. Het is echt de meest fantastische boottocht ever. Het uitzicht op de bergen, gehuld in nevel ziet er betoverend uit. We varen langs kleine eilandjes en rotsen. Het is echt heel erg gezellig en als ik op de punt zit met mn benen in het water kan ik even aan niks anders denken dan aan hoe mooi God onze wereld geschapen heeft. Het is echt heel erg fijn. Na 3 kwartier ongeveer meren we aan bij een klein eilandje. We mogen even lekker gaan zwemmen. Er zit wel een gekke parasiet in het water die door je huid naar binnen komt en eitjes legt in je darmen en dan zijn weg naar buiten eet. Erg geruststellend. Toch stappen we over onze angst heen en gaan we bijna allemaal lekker het water in. Cynthia is natuurlijk een zwemmer dus zij en Elize zijn al gauw ver het water in. Ze zijn van plan om naar Congo te zwemmen, maar dat is af te raden omdat je daar misschien wel meteen neergeknald wordt. Na een tijdje in t water gaat bijna iedereen er weer uit en gaan Cynth, Elies en ik nog naar een eiland zwemmen. Halverwege valt het me ineens op dat we maar niet dichterbij komen. Oeps, het was verder dan we dachten en we zijn nu uit het zicht van het plekje waar de rest ligt/zit. Maargoed, uiteindelijk komen we bij het eiland maar de stenen zijn zo glad en de golven best wel hard dus we kunnen er eerst niet opklimmen. Na wat trial and error lukt het ons toch en het is zo gaaf om op zo’n klein eilandje te zijn. Ik geniet enorm van alle heuvels en eilandjes om ons heen. Ik mocht van Cynthia niet in het water plassen maar ik moest heel nodig dus het wordt wildplassen op het eiland. Ik heb nog nooit zo lekker geplast, haha! Heerlijk vrij en met zulk uitzicht. Als we even uitgerust zijn moeten we snel weer terugzwemmen anders wordt de rest misschien ongerust. Nu moeten we tegen de golven in dus het is erg vermoeiend maar wel leuk! Eindelijk komen we terug, maar ze hebben ons niet gemist. Alleen Lydia is op ons aan het wachten, de rest maakt een wandeling over het eiland. Elize en ik gaan ook nog snel een rondje lopen, en het is inderdaad de moeite waard. we zien nog geitjes en de ondergaande zon is adembenemend.
Dan is het helaas tijd om terug te gaan naar het vasteland. De boottocht is heel erg gezellig en mooi, ik heb veel plezier met Artse en Lydia en Tamar, dus het is jammer als na een half uurtje we de boot moeten verlaten. We lopen naar boven en kunnen even douchen. Nouja, douchen… We krijgen een emmertje met een laagje kokend water wat we kunnen mengen. Eigenlijk vind ik het wel leuk om te doen en het gaat best goed. je kunt dus best douchen met 1 emmer water. We hebben in onze kamer nu al een puinhoop gemaakt terwijl we morgenvroeg al meteen vertrekken, oeps. Ik slaap met Cynthia op een kamer, heel gezellig.

Het eten bestaat uit vis, gefrituurde banaan (die naar aardappel smaakt), rijst en bonen. Als toetje een banaan. De vis is helemaal heel nog; niet mijn ding. Ook zijn er gevulde bladerdeegachtige hapjes, maar daar zit gehakt in.
Na het eten krijgen we chips mee en moeten we onze presentatie over Holland voor op het summercamp voorbereiden. Fleur heeft migraine, Denise een bloedneus en Tamar doet niet mee dus eigenlijk bedenken we alles met z’n drietjes. Een uurtje later bespreken we de dag na samen en bidden we voor de familie van mama Rose, omdat haar schoondochter overleden is. Dat is voor ons ook nu even zoeken omdat mensen naar de begrafenis moeten waardoor wij minder chauffeurs hebben en ook Gerlinda en Lydia naar de begrafenis gaan. Iedereen waardeerde het boottocht/zwemmen heel erg, maar we zijn heel moe dus we gaan gauw naar bed. Het was een geslaagde dag.