klussen bij Ceformi

Dag 4 –
We ontbijten vandaag weer met veel fruit (Passievrucht numero 30) en.. PANNENKOEKEN! Er is nog een beetje chocopasta over dus we eten pannenkoeken met pasta. Superlekker. Er zijn ook weer cornflakes en pap. Best wel luxe weer dus!
Rond half 9 gaan we lopend op onze slippertjes naar Ceformi. Dit is een school voor kansarme jongeren. Het bestaat al sinds 1978 en sinds die tijd is het steeds meer ontwikkeld. Ceformi biedt deze jongeren de mogelijkheid om te groeien in geloof, in kennis en praktisch. Er is een grote centrale ruimte en voor (bijna) elke “skill” een theorielokaal en een praktijkruimte. Er was een plek voor koken/horeca, voor houtbewerking, voor metaalbewerking, loodgieter, voor naaien en voor metselen. Op deze manier wordt er aan kansarme jongeren een mogelijkheid geboden om zichzelf te ontwikkelen en veel meer kans te maken op een goede toekomst. Helaas kan Ceformi niet alles zelf doen dus zijn ze de laatste tijd gedwongen om ook betalende studenten op te nemen.
Fleur vond het een zeer inspirerende plek.

Onze taak van de dag was om de grote centrale hal te schilderen. Eerst krijgen we een heel enthousiast verhaaltje over hoe belangrijk Ceformi is en hoe geweldig, fantastisch, formidabel het wel niet is dat we er zijn om hen te helpen. De directeur van Ceformi, Jafeth, vertelt ons dat ze deze ruimte vaak verhuren en nu wij hem gaan opknappen, kunnen ze meer geld vragen en daardoor meer kansarme jongeren helpen. Het maakt ons allemaal heel enthousiast, omdat we nu concreet horen wat onze hulp voor toevoeging heeft voor hen.

Heerlijk volgens Afrikaanse gewoonten moeten we nog een uur wachten tot de witte verf er is. Ondertussen plakken we de kozijnen af. De muren zijn een beetje gelig en vooral heel erg vies. Sorry pap, we maken de muren niet eerst schoon maar pleuren zo die witte smurrie ertegenaan. We beginnen met zn twaalven (8 van ons en nog 4 Ceformi staf-leden) aan 1 muur, maar het werkt helemaal niet handig. Gelukkig hebben we na een tijdje de slag te pakken en in 2,5 uur hebben we de hele ruimte weer wit. Het is heel leuk om met de werknemers te praten, maar ze kunnen echt heel erg slecht engels helaas. Jafeth en Lydia zeggen een paar keer dat ik zo’n harde werker ben en dat ik zo enthousiast ben. Maakt me blij 
Als we bijna klaar zijn met de muren gaan Fleur, Denise en ik het podium schoonmaken omdat die zo vies en stoffig is dat de verf er vast niet goed op gaat pakken. Ik ben heel hard aan het schrobben en dweilen als ik ineens zwart wordt voor mn ogen. Ik had al eventjes wat trillende beentjes. Na even liggen en wat eten ging het wel weer. Ik kan niet zo heel goed tegen maar 3 maaltijden per dag, omdat ik normaal de hele dag door eet. En dit in combinatie met een beetje doorwerken ging even niet goed. Gelukkig kunnen we kort daarna gaan eten.

De sfeer tijdens het eten is heel erg leuk. We zijn met een heleboel stafleden en een aantal mensen van de directie. We eten salade, (zoute gefrituurde)aardappelen, en chapati. (dit zijn een soort melige pannenkoeken waar je je eten in kan wikkelen. Beetje zoutig, en heel vet (zoals bijna alles hier). Ook waren er nog koe-spiesjes maar die at ik niet natuurlijk. Weer frisdrank bij de lunch zoals altijd en banaantjes. Nadat de malariapil er weer in zat kregen we een rondleiding van een aantal stafleden over het terrein. Nu konden we alle werkplaatsen zien. De materialen waren allemaal heel erg oud en dat voelde best gek. Wij hebben in Nederland altijd het nieuwste van het nieuwste en zelfs basisscholen werken al met laptops terwijl ze hier allemaal naailes krijgen op een singer en loodgieterles op een paar badkuipen en een wc die gewoon op de grond liggen. berekeningen worden gewoon op de muur geschreven. Ook het sportveld, waar Lydia een aantal maanden sportles gegeven heeft, ligt er oud, kapot en stoffig bij.

Na de rondleiding is het tijd om de plinten zwart en het podium groen te schilderen. Dit gaat met olieverf gebeuren, die natuurlijk nog gemaakt moet worden. Het STINKT! Jannie, Artse, Elize, Gerlinda en ik gaan aan het podium werken terwijl de rest de plinten doet. De verf dekt super goed en het gaat ook snel, maar een van de stafleden, de klusjesman/schilder hier, denkt het zelf te gaan doen dus hij neemt ons het werk uit handen. We hadden helemaal een systeem dat Elize en ik de trap en de voorkant zouden doen, maar dan alleen 1 trap zodat we via de andere trap het plateau nog af kunnen. Helaas is de man te fanatiek en verft ie om de trap heen, zodat we die ook niet meer kunnen gebruiken. Ik word een beetje boos op hem omdat wij hier zijn om hen te helpen en dan vind ik het stom dat hij het allemaal zelf doet. Dus ik trek gewoon de roller uit zn handen en dan maken we het samen met de Nederlanders af. Uiteindelijk via een stoel toch nog van het podium kunnen komen.

Het duurt lang voordat de plint-mensen ook klaar zijn dus we wachten buiten want die geur… pff. word er benauwd van. Aan het einde van de middag sluiten we gezamenlijk af en dat duurt lang! De oom en tante van Elize zijn als verrassing nog langs gekomen, dus die zijn er ook bij. Jafeth bedankt ons 10.000 keer en op allerlei verschillende manieren, dan zegt een van de stafleden nog wat, dan Gerlinda, dan Lydia nog. Vervolgens gaan we samen bidden en samen zingen en dat is echt heel mooi. Het voelt echt alsof we één zijn, zo hand in hand swingend rond de tafel. Na de afsluiting schrijven we allemaal wat in het gastenboek en maken we nog wat groepsfoto’s, die overigens echt heel leuk zijn geworden. Ik heb niet zoveel met de staf gepraat, maar Cynthia en Elize wel, dus het is heel leuk dat zij nu ook met hun nieuwe vrienden op de foto staan.

We lopen terug naar Isano (=huis) en een paar gaan nog even chips, Pringles, halen om te eten bij de gastgezinnen. We pakken onze spullen in en zijn dan klaar om te gaan. Wanneer we wachten tot iedereen er is, laat ik mn mobiel vallen. Plat met het scherm naar beneden dus hij is helemaal aan gruzelementen. Ik baal echt heel erg, vooral omdat hij best wel nieuw is en ik niet weet of de verzekering dit dekt… Gelukkig is het in deze arme omgeving makkelijker te relativeren dan in onze eigen westerse cultuur. Hij doet het tenminste nog, en ik heb al mn andere apparatuur nog! 

Het wachten op Samuel die ons naar de gastgezinnen brengt duurt heel lang, en Tamar is ziek geworden. Heel erg sneu, maar ze wil het wel proberen. Hopelijk is de koorts na een goede nacht slapen wel weer weg. In eerste instantie zouden we 3 om 3 doen, maar last-minute blijkt dat er 1 gastgezin is die maar 2 mensen kan hebben terwijl de andere op 4 ingesteld had. Elize en ik gaan samen. Wanneer ik vraag aan Artse en Lydia of ze het eng vinden dat wij nu zonder hen ergens heen gaan. “ja natuurlijk”! Zeggen ze in koor. Echt heel spontaan en lief! Een soort vader en moeder hier, zegt Elize. Zo voelt het wel een beetje. Ze zijn echt goed voor ons, dus don’t worry allemaal!

Na even rijden komen we aan bij ons gastgezin waar Kelly/Kerry/Cary/Keri ons al staat op te wachten. het is een jonge jongen. We praten even met hem, beetje vragen over wat hij doet en wat wij doen. Ook ontmoeten we zijn tante (de vrouw van Samuel) zijn moeder Grace en zijn broertje. Zijn naam kon ik niet meteen onthouden. We hebben hem meteen maar een cadeautje gegeven. 2 balletjes en plastic dingen om over te gooien. Vind hij heel leuk. ook wil hij alles hebben en pakken van ons.
We krijgen inmiddels wel honger maar we durven niet te vragen of we nog te eten krijgen. om half 10 krijgen we eindelijk voedsel. I’m starving! Rijst met bonen (nummero 1), en fruit. De thee is ook lekker.
Rond half 11 gaan we naar bed om nog wat blackstories te doen en chips te eten. We durven eigenlijk onze kamer niet meer uit dus we poetsen onze tanden en slikken het door. Echt vies, haha! Dat doe ik niet nog een keer..!
We hebben twee bedden tegen elkaar aan en 1 klamboe dus dat is een beetje onhandig. Ik heb mn eigen klamboe nog geen 1 keer hoeven gebruiken. Hopelijk nog wel want ik wil hem niet voor niks gekocht hebben. We vallen uitgeput in slaap, hopelijk morgen een mooie, leuke dag!