My name is not Muzungu!

Dag 8
Vandaag moeten we (alweer) vroeg opstaan en WAUW wat is het een prachtig uitzicht! Samen met Cynthia genieten we even van het uitzicht over het meer. Het meer ligt een stuk dieper en daardoor hebben we echt een fantastisch uitzicht over het dal en de heuvels/bergen erachter. In het deel waar we nu op uitkijken mag niet gezwommen worden omdat er een soort gasbellen naar boven komen en dan kan je naar beneden gezogen worden en verdrinken. Om 7 uur staat het ontbijt klaar. Het ontbijt bestaat voor mij uit 1 broodje jam, 1 broodje chocoladepoeder, een gebakken ei en banaan en ananas. Ook hier weer is de ananas zo vol van smaak. heerlijk!

Door het overlijden van de schoonzus van Samuel hebben we heel veel vertraging en vertrekken we dus in plaats van 8 uur pas om 9 uur richting Ruberenga om de diaconesse zusters te. Het is een rit van ongeveer een uur, waarvan de helft over slechte hobbel/gaten wegen. Wanneer we er aankomen blijkt dat er iets mis is gegaan in de communicatie dus ze verwachten ons helemaal niet. Toch zijn ze heel erg gastvrij en heten ze ons allemaal welkom. We kunnen maar een half uurtje blijven in verband met de rest van het programma die dag. We kijken een beetje rond, stellen ons hier en daar voor aan een zuster en we maken wat foto’s bij het geweldige uitzicht dat ze hebben. Ik ben eigenlijk een beetje geïrriteerd omdat het voor mij niet heel erg veel toevoegde. We hebben niks gehoord over het goede werk wat ze doen en we hebben geen enkel van hun projecten bekeken. Het kwam natuurlijk ook een beetje door de omstandigheden, maargoed. Aan het eind zie ik wel een kat! :D ik kan me echt niet inhouden want hij kroelt helemaal om m’n benen. Iedereen doet zo ontzettend panisch over rabies en tetanus en hondsdolheid en weet ik veel wat voor ziekten. De kat heeft gewoon een vlooien/tekenband om en hij is ontzettend lief. Buikaaien vond hij iets minder dus hij beet (zachtjes) in mn arm. Iedereen in rep en roer, haha! Ik mis mn katten thuis wel een beetje hoor!

Een uur lang rijden we weer over de hobbelweg als we aankomen bij de derde locatie van AMU in Birambo. Dit is een erg grote locatie. inmiddels is het 12 uur en we zijn allemaal gaar van het rijden dus we eten wat koekjes en dextro om ons op de been te houden. De directeur runt deze locatie met 2 vrijwilligers. 1 van hen helpt in de bibliotheek en de andere helpt bij trommelles. Op deze locatie zijn 300 basisschoolleerlingen, 61 middelbare scholieren en 35 die de beroepsopleiding voor naaien doen. Na het praatje, wat Jannie voor ons vertaalt omdat zij vloeiend Frans spreekt, krijgen we een rondleiding. We zien de bibliotheek, wat een klein lokaaltje is met heel veel kleine boekjes in Frans, Engels en KineanRwandan (de taal die ze hier spreken). De kinderen die er zijn doen net alsof ze lezen. Daarna gaan we verder naar het naaiatelier. In het naaiatelier zitten 3 jongens en 32 meisjes achter 10 naaimachines. Het is gek om te zien dat 3 a 4 mensen achter 1 machine zitten. Ze tekenen in hun schriften en schrijven theorie. De opleiding duurt 8 maanden en ze zijn 2 weken geleden met een nieuwe groep gestart. van 2014 tot 2017 kon deze opleiding niet doorgaan omdat er geen geld voor was. De studenten zingen nog een heel erg mooi lied voor ons en dan gaan we terug naar de grote groep waar we een fantastische voorstelling krijgen. Eerst een trommelvoorstelling die heel erg synchroon en daardoor super mooi is en daarna een dans. Niet zomaar een dans, maar de traditionele Afrikaanse dans! Het is echt geweldig mooi! Er zit zoveel kracht in hun dans en in hun stampen en in hun gezichtsuitdrukking dat het bijna intimiderend is. Wel heel erg cool en we hadden niet verwacht dat we dit zouden gaan zien.

Na de supervette voorstelling geven we de kaars namens de PKN gemeente, geven we onze cadeaus en bedanken we iedereen voor de gastvrijheid. daarna delen we aan alle kinderen een sticker uit, wat ze heel erg leuk vinden. Daarna eten we bij de directeur thuis waar zijn vrouw gekookt heeft (ondanks dat ze 10 dagen geleden een kind heeft gekregen). banaantjes, rijst, aardappeltjes en een gekke groene aubergine die niemand lekker vindt dus ik eet ze allemaal op van

We stappen weer de auto en omdat Fleur last heeft van haar migraine zit zij voorin en ga ik helemaal naar achter. er is wel veel zitruimte maar echt heel weinig beenruimte. De weg duurt HEEL lang. Het is ongeveer 1,5 uur op ontzettend stoffige en hobbelige wegen. Afrikaanse massage is voor mij nu wel genoeg. Tamar is wagenziek dus onderweg stoppen we even om de benen te strekken maar het duurt echt heel erg lang. Je wordt lekker door elkaar geschud en overal tegenaan geslagen. Tegenover het ontzettend oncomfortabele rijden staat wel een fenomenaal uitzicht en heel veel om te zien qua cultuur. leuke dingen, zoals spelende kinderen, maar ook minder leuke dingen zoals jonge kinderen die stenen aan het kapotslaan zijn voor verharde wegen en kinderen met stapels bakstenen op hun hoofd. Het is grappig om te zien dat heel veel kinderen spelen met een oude fietsband die ze rollen en met een stokje en een ringetje eraan, net zoals oud-hollands speelgoed. Ik kan niet helemaal uitleggen wat ik bedoel maar hopelijk snappen jullie het! Bijna alle kinderen zwaaien naar ons en rennen met de auto mee terwijl ze “mzungu! Mzungu! roepen”. Ook roepen ze vaak: MoneyMoney! Gelukkig komen we na 1,5 uur op de normale weg en dan rijden we nog een uur op asfalt.

Rond 5 uur komen we aan in Butare, waar ons 2 daags summercamp zal zijn. het zijn stapelbedden in een kantoortje. We slapen met zn allen in 1 kamer en Artse en de andere leiding slaapt op een aparte kamer. Terwijl de anderen hun blog typen probeer ik een lijn te spannen tussen 2 muren zodat we daar de klamboes aan op kunnen hangen. Ik blijk een box-shaped klamboe te hebben, dus dat werkt iets onhandiger dan een bel-shaped (piramide). Maar… het lukt me! En ik voel me een beetje een padvindertje met de knopen en de inventieve manier van ophangen  Als ik een beetje geïnstalleerd ben dan ga ik me even opfrissen na zo’n lange rit. We hebben niet echt een douche dus ik doe het lekker provosorisch met een washandje en koud water. Het is ook hoog tijd om mn benen te scheren maar daar is niet echt mogelijkheid voor in de badkamer dus ik doe het lekker voor het huis op de stoep. Fleur en Denise joinen me en we worden uitgelachen door de mannen die hier rondlopen maar het is heel grappig om even op een wat makkelijkere manier onze benen weer glad te maken, helemaal mooi.
Om half 7 zouden we gaan eten, maar dan komt Jannie ineens met een mededeling: ZE NEEMT ONS MEE UITETEN! Eindelijk een avondje geen rijst en bonen en aardappeltjes maar lekker pasta of pizza! Dit stimuleert ons om even op te schieten want de taxi is al onderweg. Iedereen opfrissen en blogs afmaken en dan kunnen we gaan!

Het restaurant heet Ibis en wordt gerund door een Belg. Het is heel erg gezellig om samen uiteten te gaan. Ik heb een vegetarische pizza en als toetje een crêpe met suiker. Ook kunnen we eindelijk een lekker alcoholisch drankje drinken. 4 mensen drinken rode wijn en 5 mensen Mutzig bier. Het is heel lekker! Tamar mag geen alcohol nog, dus zij drinkt een sprite ;). Het bier is erg lekker en komt op een goed moment. Heerlijk ontspannen. We hebben ook (heel zwak) internet, dus het is leuk om eventjes nog een berichtje te kunnen whatsappen. Op summercamp hebben we geen internet.

Het was een hele welkome afsluiting van deze dag waarin we voornamelijk in de auto zaten en door elkaar geschud werden. Janny bedankt!

Als we allemaal in bed liggen praten we nog wat over de voorbereidingen op onze Hollandse dag, en dan gaan we lekker slapen. Ik slaap heerlijk ^^

oja, even wat negatiefs: Ik erger me heel erg aan dat iedereen de hele tijd aan het klagen is over fysieke en lichamelijke kwaaltjes. Ik heb echt nergens last van maar iedereen zeurt de hele tijd over moe zijn, te hard bed hebben, te slechte kussens etc etc. Ik ben samen met Cynthia ook de enige die nog niks qua pijntjes/mentale breakdown heeft gehad. Laten we het zo houden :)