Van kansloos naar kansrijk - housevisits
Blijf op de hoogte en volg Irene
11 Augustus 2017 | Rwanda, Kigali
van kansloos naar kansrijk - House visits
In Nederland: 8 uur ontbijt. 9 uur opgehaald worden. In Rwanda: kwart over 8 ontbijten en om 10 uur opgehaald worden, vanwege een miscommunicatie. Het ontbijt was enorm karig vergeleken bij de lunch en het avondeten van gisteren. Desondanks genieten we van het weer met z’n allen zijn.
Vandaag is het tijd voor de huisbezoeken. We zien de jongeren die bij AMU in Kigali, op de hoofdlocatie, zitten en we gaan in tweetallen met ze mee. Ik ga samen met Denise, Fleur en Tamar gaan samen en Cynthia en Elize. Samen met Denise loop ik mee met Eric, een jongen van 18 jaar. Onderweg naar zijn huis praten we al honderduit over vanalles en nogwat. Hij kan redelijk Engels, en met een beetje heen en weer gevraag en zinnen anders zeggen komen we er samen uit. De wijk waar we doorheen lopen ligt tussen de twee wegen waar we normaal over rijden. Het is een enorm arme wijk, waarin de huizen gemaakt zijn van klei en golfplaten.
Eric woont samen met zijn moeder Lydia in een piep –maar dan ook echt piep-klein huisje midden in zo’n arme wijk. Zijn moeder staat ons al op te wachten en heet ons hartelijk welkom. Ze ziet er heel oud uit, maar haar ogen glimmen van blijdschap dat we er zijn. De ‘ woonkamer’ is een ruimte van 2 bij 2,5 (als het niet nog kleiner is) waarin 4 stoelen en een lage tafel staan. De ‘slaapkamer’ bestaat uit een bed wat nét iets groter is dan een eenpersoonsbed, een kastje met potten/pannen/etenswaren en nog een stapel kleren en andere spullen. Het is denk ik het kleinste huis wat ik ooit heb gezien.
Eric heeft nog 2 oudere broers en een oudere zus, die getrouwd zijn of in het leger zitten. Ze zijn allemaal al in de 30 of eind 30. Later horen we dat zijn moeder eigenlijk zijn tante is, maar dat zijn moeder is overleden door ziekte en dat hij dus door zijn tante geadopteerd is. Dat wat hij zus en broers noemt zijn dus zijn neven en nicht. Dit verklaart ook meteen waarom de vrouw er zo oud uitziet. Eric zelf ziet er veel jonger dan 18 uit, en dat komt waarschijnlijk omdat hij, toen hij nog maar 2 maanden oud was, in kritieke toestand lag. Hij was zo ziek dat de doktoren hem niet meer een kans gaven. Toch is hij er uiteindelijk bovenop gekomen en kan hij nu een gelukkig leven leiden, zeker met de hulp van AMU.
We gaan eerst samen de bonen uitzoeken. Denise en ik zijn verbaasd over hoe mooi de bonen eruit zien! Ze hebben allerlei verschillende kleuren en patronen en dat is zo cool! We willen allebei nog naar een markt om bonen te kopen en in een pot te doen. Na het uitzoeken wassen we ze en daarna gaan ze op het vuur.
Al gauw komen Artse, Lydia en Gerlinda op bezoek, want die gaan naar alle 3 de gezinnen toe. Met 9 mensen op vier vierkante meter, erg knus! Moeder Lydia gaat gewoon door met het koken, nu maakt ze cassavebladeren klaar. Volgens (begeleider) Lydia zit daar heel veel ijzer in, dus dat is fijn!
Er komen heel veel lieve kindjes over de vloer, die allemaal op de foto willen en heel erg verbaasd zijn over hoe wij, als Mzungus eruit zien. Normaal lopen de blanken gewoon langs, maar nu kunnen ze met ze praten en lachen en aanraken. Hier maken ze dankbaar gebruik van. Ze aaien ons de hele tijd, alsof ze willen kijken of we wel echt zijn, of dat dat velletje eraf kan en dat er dan een zwarte huid onder zit. Het geeft een heel bijzonder gevoel. Er zijn 2 meisjes door wie ik echt geraakt was. 1 meisje heette Karabo (betekenis: Bloem) en zij was heel erg schattig, en ook waarschijnlijk ziek. Ze was de hele tijd aan het hoesten en ze had een snotneus en kapotte lippen. Een ander meisje was heel lief aan het zingen in het Frans en ze was helemaal geobsedeerd door mijn ringen. Als ze er aan het eind van het bezoek nog geweest zou zijn dan had ik haar sowieso de ring gegeven.
Nadat de 3 volwassenen weer weg zijn gaan Eric, Denise en ik naar de markt toe. We nemen (maar) 5000 mee, en kopen daarvan: 2 kilo bananen, 5 tomaten, 2 kilo aardappelen, 1 liter olie (die al 1700 kostte), een boterhamzakje vol rijst en een half boterhamzakje meel voor. Ik vind het best wel goedkoop. We willen nog een stukje over de markt lopen, waar we weliswaar aangestaard worden, maar we ons ook heel welkom voelen. Het is een gekke combinatie, maar we kijken onze ogen uit. De olie wordt hier gewoon verkocht in de waterflesjes die wij in de winkel kopen, en soms zelfs in boterhamzakjes. Overal lopen kippen, zowel los en vast.
Als we weer in het huisje zijn in het tijd om te koken. Moeder schilt de aardappels, Denise en Eric snijden ze in reepjes. Ik help niet mee met snijden want Irene en een mes is niet meer veilig. Het duurt eigenlijk heel erg lang voordat we daadwerkelijk gaan eten, maar dat is niet zo heel erg want we vermaken ons opperbest met Eric, zijn moeder, en de kids die in en uit lopen.
We besluiten om vast de cadeaus te geven. We hebben een kaart met een fiets vol bloemen waar we iets op geschreven hebben als bedankje. Alleen al met de kaart zijn ze heel blij. Ook hebben we nog een molentje en een glazen sneeuw-bol met een molen voor ze meegenomen. Ze vindt het helemaal geweldig. Als Denise laat zien dat het gaat sneeuwen als je de bol omdraait is ze helemaal verbaasd en enthousiast! Het is zo aandoenlijk om te zien! Ook met de stroopwafels zijn ze heel blij. Eerst worden ze weggezet, maar toen we haar vertelde dat je er niks mee hoeft te doen (niet klaarmaken met bakken of koken of iets dergelijks), wilden ze allebei toch proeven. “bon! bon!” Het heeft hele leuke foto’s opgeleverd.
De lunch is super uitgebreid en bestaat uit gefrituurde aardappels, gefrituurde banaan, cassavebladeren, bonen met tomaten, rijst en frisdrank. Denise vraagt of ze vaker zoveel verschillende dingen eten, maar Eric antwoordt dat hij normaal alleen rijst en bonen eet. Na het eten bidt de moeder voor ons, en wat Eric ons vertaalt is echt zo ontzettend lief! Ze bidt dat ze ooit genoeg geld mag hebben om een groter huis te bewonen, zodat wij kunnen blijven slapen. Het is zo’n lief gebaar van haar! We voelen ons hierdoor nog meer welkom. Ik zie de lichtjes in haar ogen als ze ziet hoe leuk we het vinden wat ze gezegd heeft. Het is een heel bijzonder moment.
Na het eten vragen we of we de afwas kunnen doen, en dat vindt ze heel gek, maar ook lief van ons. Dan vragen we hoe laat we eigenlijk weer terug moeten. Eric vraagt ons hoe laat het is. het is op dat moment 3 uur. We zien hem schrikken, want we moesten om 2 uur al terug zijn. om kwart voor 4 zijn we eindelijk terug bij het guesthouse, waar iedereen super ongerust was. Ik had m’n telefoon op vliegtuigstand en Denise had niet opgenomen… Sorry groepsgenoten&leiding!
Als we ons even opgefrist hebben gaan we met z’n allen naar het centrum om souvenirs te kopen. Wat een belevenis was dat! Al onderweg zien we een ander deel van de stad, een rijker gedeelte dan waar wij zitten. We rijden langs het huis van de president (zwaarbewaakt) en langs het hotel uit de film Hotel Rwanda.
De souvenirshop is ongeveer even groot als een gemiddelde kledingwinkel en bestaat uit allemaal kleine kraampjes die helemaal volgestouwd zijn met voornamelijk dezelfde dingen. De mensen zijn een beetje opdringerig, maar op een andere manier dan gisteren. Ergens zou je het ook als behulpzaam kunnen zien omdat wanneer je iets in een andere kleur of formaat wil, ze dat meteen voor je gaan fixen door het van een andere kraam te pakken. We zijn uiteindelijk met zn allen (behalve Artse) ruim 3 uur in de winkel geweest. Het was heel erg vermoeiend maar ook heel erg leuk. Na 2,5 uur kwam er zelfs een medewerker met een doos vol waterflesjes. Omdat wij als blanken veel drinken en al zo lang in de winkel waren, mochten we van hem water hebben. Lydia heeft ons allemaal geholpen met afdingen. Eigenlijk heeft zij alles gedaan, want ze vragen hier veel te hoge prijzen. Ik ben echt heel erg blij met alles wat ik heb gekocht.
(&met wat er daarna gebeurde en nu nog een geheimpje blijft )
’s avonds hebben we een lekker diner en daarna een goede afsluiting samen. We proberen met behulp van 1 zelfgekozen ansichtkaart te vertellen wat onze ervaring/gevoel van de dag was. Op mijn kaartje stond: geven om elkaar. Ik vond het echt een hele gave dag, waarvan ik heel erg heb genoten!
In Nederland: 8 uur ontbijt. 9 uur opgehaald worden. In Rwanda: kwart over 8 ontbijten en om 10 uur opgehaald worden, vanwege een miscommunicatie. Het ontbijt was enorm karig vergeleken bij de lunch en het avondeten van gisteren. Desondanks genieten we van het weer met z’n allen zijn.
Vandaag is het tijd voor de huisbezoeken. We zien de jongeren die bij AMU in Kigali, op de hoofdlocatie, zitten en we gaan in tweetallen met ze mee. Ik ga samen met Denise, Fleur en Tamar gaan samen en Cynthia en Elize. Samen met Denise loop ik mee met Eric, een jongen van 18 jaar. Onderweg naar zijn huis praten we al honderduit over vanalles en nogwat. Hij kan redelijk Engels, en met een beetje heen en weer gevraag en zinnen anders zeggen komen we er samen uit. De wijk waar we doorheen lopen ligt tussen de twee wegen waar we normaal over rijden. Het is een enorm arme wijk, waarin de huizen gemaakt zijn van klei en golfplaten.
Eric woont samen met zijn moeder Lydia in een piep –maar dan ook echt piep-klein huisje midden in zo’n arme wijk. Zijn moeder staat ons al op te wachten en heet ons hartelijk welkom. Ze ziet er heel oud uit, maar haar ogen glimmen van blijdschap dat we er zijn. De ‘ woonkamer’ is een ruimte van 2 bij 2,5 (als het niet nog kleiner is) waarin 4 stoelen en een lage tafel staan. De ‘slaapkamer’ bestaat uit een bed wat nét iets groter is dan een eenpersoonsbed, een kastje met potten/pannen/etenswaren en nog een stapel kleren en andere spullen. Het is denk ik het kleinste huis wat ik ooit heb gezien.
Eric heeft nog 2 oudere broers en een oudere zus, die getrouwd zijn of in het leger zitten. Ze zijn allemaal al in de 30 of eind 30. Later horen we dat zijn moeder eigenlijk zijn tante is, maar dat zijn moeder is overleden door ziekte en dat hij dus door zijn tante geadopteerd is. Dat wat hij zus en broers noemt zijn dus zijn neven en nicht. Dit verklaart ook meteen waarom de vrouw er zo oud uitziet. Eric zelf ziet er veel jonger dan 18 uit, en dat komt waarschijnlijk omdat hij, toen hij nog maar 2 maanden oud was, in kritieke toestand lag. Hij was zo ziek dat de doktoren hem niet meer een kans gaven. Toch is hij er uiteindelijk bovenop gekomen en kan hij nu een gelukkig leven leiden, zeker met de hulp van AMU.
We gaan eerst samen de bonen uitzoeken. Denise en ik zijn verbaasd over hoe mooi de bonen eruit zien! Ze hebben allerlei verschillende kleuren en patronen en dat is zo cool! We willen allebei nog naar een markt om bonen te kopen en in een pot te doen. Na het uitzoeken wassen we ze en daarna gaan ze op het vuur.
Al gauw komen Artse, Lydia en Gerlinda op bezoek, want die gaan naar alle 3 de gezinnen toe. Met 9 mensen op vier vierkante meter, erg knus! Moeder Lydia gaat gewoon door met het koken, nu maakt ze cassavebladeren klaar. Volgens (begeleider) Lydia zit daar heel veel ijzer in, dus dat is fijn!
Er komen heel veel lieve kindjes over de vloer, die allemaal op de foto willen en heel erg verbaasd zijn over hoe wij, als Mzungus eruit zien. Normaal lopen de blanken gewoon langs, maar nu kunnen ze met ze praten en lachen en aanraken. Hier maken ze dankbaar gebruik van. Ze aaien ons de hele tijd, alsof ze willen kijken of we wel echt zijn, of dat dat velletje eraf kan en dat er dan een zwarte huid onder zit. Het geeft een heel bijzonder gevoel. Er zijn 2 meisjes door wie ik echt geraakt was. 1 meisje heette Karabo (betekenis: Bloem) en zij was heel erg schattig, en ook waarschijnlijk ziek. Ze was de hele tijd aan het hoesten en ze had een snotneus en kapotte lippen. Een ander meisje was heel lief aan het zingen in het Frans en ze was helemaal geobsedeerd door mijn ringen. Als ze er aan het eind van het bezoek nog geweest zou zijn dan had ik haar sowieso de ring gegeven.
Nadat de 3 volwassenen weer weg zijn gaan Eric, Denise en ik naar de markt toe. We nemen (maar) 5000 mee, en kopen daarvan: 2 kilo bananen, 5 tomaten, 2 kilo aardappelen, 1 liter olie (die al 1700 kostte), een boterhamzakje vol rijst en een half boterhamzakje meel voor. Ik vind het best wel goedkoop. We willen nog een stukje over de markt lopen, waar we weliswaar aangestaard worden, maar we ons ook heel welkom voelen. Het is een gekke combinatie, maar we kijken onze ogen uit. De olie wordt hier gewoon verkocht in de waterflesjes die wij in de winkel kopen, en soms zelfs in boterhamzakjes. Overal lopen kippen, zowel los en vast.
Als we weer in het huisje zijn in het tijd om te koken. Moeder schilt de aardappels, Denise en Eric snijden ze in reepjes. Ik help niet mee met snijden want Irene en een mes is niet meer veilig. Het duurt eigenlijk heel erg lang voordat we daadwerkelijk gaan eten, maar dat is niet zo heel erg want we vermaken ons opperbest met Eric, zijn moeder, en de kids die in en uit lopen.
We besluiten om vast de cadeaus te geven. We hebben een kaart met een fiets vol bloemen waar we iets op geschreven hebben als bedankje. Alleen al met de kaart zijn ze heel blij. Ook hebben we nog een molentje en een glazen sneeuw-bol met een molen voor ze meegenomen. Ze vindt het helemaal geweldig. Als Denise laat zien dat het gaat sneeuwen als je de bol omdraait is ze helemaal verbaasd en enthousiast! Het is zo aandoenlijk om te zien! Ook met de stroopwafels zijn ze heel blij. Eerst worden ze weggezet, maar toen we haar vertelde dat je er niks mee hoeft te doen (niet klaarmaken met bakken of koken of iets dergelijks), wilden ze allebei toch proeven. “bon! bon!” Het heeft hele leuke foto’s opgeleverd.
De lunch is super uitgebreid en bestaat uit gefrituurde aardappels, gefrituurde banaan, cassavebladeren, bonen met tomaten, rijst en frisdrank. Denise vraagt of ze vaker zoveel verschillende dingen eten, maar Eric antwoordt dat hij normaal alleen rijst en bonen eet. Na het eten bidt de moeder voor ons, en wat Eric ons vertaalt is echt zo ontzettend lief! Ze bidt dat ze ooit genoeg geld mag hebben om een groter huis te bewonen, zodat wij kunnen blijven slapen. Het is zo’n lief gebaar van haar! We voelen ons hierdoor nog meer welkom. Ik zie de lichtjes in haar ogen als ze ziet hoe leuk we het vinden wat ze gezegd heeft. Het is een heel bijzonder moment.
Na het eten vragen we of we de afwas kunnen doen, en dat vindt ze heel gek, maar ook lief van ons. Dan vragen we hoe laat we eigenlijk weer terug moeten. Eric vraagt ons hoe laat het is. het is op dat moment 3 uur. We zien hem schrikken, want we moesten om 2 uur al terug zijn. om kwart voor 4 zijn we eindelijk terug bij het guesthouse, waar iedereen super ongerust was. Ik had m’n telefoon op vliegtuigstand en Denise had niet opgenomen… Sorry groepsgenoten&leiding!
Als we ons even opgefrist hebben gaan we met z’n allen naar het centrum om souvenirs te kopen. Wat een belevenis was dat! Al onderweg zien we een ander deel van de stad, een rijker gedeelte dan waar wij zitten. We rijden langs het huis van de president (zwaarbewaakt) en langs het hotel uit de film Hotel Rwanda.
De souvenirshop is ongeveer even groot als een gemiddelde kledingwinkel en bestaat uit allemaal kleine kraampjes die helemaal volgestouwd zijn met voornamelijk dezelfde dingen. De mensen zijn een beetje opdringerig, maar op een andere manier dan gisteren. Ergens zou je het ook als behulpzaam kunnen zien omdat wanneer je iets in een andere kleur of formaat wil, ze dat meteen voor je gaan fixen door het van een andere kraam te pakken. We zijn uiteindelijk met zn allen (behalve Artse) ruim 3 uur in de winkel geweest. Het was heel erg vermoeiend maar ook heel erg leuk. Na 2,5 uur kwam er zelfs een medewerker met een doos vol waterflesjes. Omdat wij als blanken veel drinken en al zo lang in de winkel waren, mochten we van hem water hebben. Lydia heeft ons allemaal geholpen met afdingen. Eigenlijk heeft zij alles gedaan, want ze vragen hier veel te hoge prijzen. Ik ben echt heel erg blij met alles wat ik heb gekocht.
(&met wat er daarna gebeurde en nu nog een geheimpje blijft )
’s avonds hebben we een lekker diner en daarna een goede afsluiting samen. We proberen met behulp van 1 zelfgekozen ansichtkaart te vertellen wat onze ervaring/gevoel van de dag was. Op mijn kaartje stond: geven om elkaar. Ik vond het echt een hele gave dag, waarvan ik heel erg heb genoten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
