Onderweg!

Na een intensieve reis in Rwanda nog amper weer in Nederland gewend, maar mijn volgende avontuur staat alweer voor de deur!
Maandenlang uitkijken en voorbereiden en nu gaat het echt gebeuren! De afgelopen week/weken na Rwanda stonden in het teken van afscheid nemen van vriendinnen, Luxanen, Maastricht, het asiel, familie en Amersfoort.
Het voelt heel gek om afscheid te nemen. Het is maar voor een paar maandjes, maar het zijn wel een paar maanden! Gek idee dat ik ze nu zo lang niet zie. Eigenlijk is het steeds een heen en weer tussen: "WAAH ik vind het zo gaaf en ik heb er zoveel zin in" en "Shit, ik ben straks helemaal alleen en misschien gaat er wel vanalles fout".
Toch overheerst de eerste en vind ik het stiekem best wel heel gaaf dat ik als jonge vrouw, die toch wel regelmatig last heeft van heimwee, toch de stap durf te maken om in mn eentje al die maanden in het koude scandinavië te zitten. Hoe je het ook wend of keert, dit is de eerste en laatste keer dat ik voor m'n bachelor naar een ander land ga. En dat is bijzonder.
Een iets 'minder' puntje is dat ik meer uitkijk naar Finlandse natuur, de trip naar Sint Petersburg en de reis naar Lapland dan naar het daadwerkelijk studeren daar. Waarschijnlijk heeft dat ook wel iets te maken met dat ik nog niet weet welke vakken in ga doen, dus ik hoop dat de studie-motivatie gauw komt, wanneer ik m'n vakken weet.

Maargoed, de reis. Vandaag met pap en mam 55 kilometer gefietst, bij camping langsgeweest waar m'n lieve vriendin Marlinde werkt, om nog een 2e keer afscheid te nemen :). Oh en pap en mam hadden Marlinde nog nooit gezien, dus ik heb ze meteen laten kennismaken. Na 2 jaar, das toch erg!?
Als afscheidsmaaltijd lieten we thuisbezorgd langskomen met tassen vol sushi en loempia's. erg lekker :)
Na nog 2 uur een terugkomavond met Rwanda-groep was het dan echt tijd om naar Schiphol te gaan. Met Mirjam, pap en mam en mn tas en koffer in de auto. Alles ging soepel en na een drankje bij la place was het afscheid ook niet eens zo heel zwaar.
Ik heb wel meteen een uur met Marlinde gebeld, dus dat hielp ook wel heel erg om me niet super verdrietig te voelen.

Ik heb daarna nog 2 uurtjes gewacht en toen kon ik al inchecken, niks 3 uur van tevoren, gewoon 4,5 uur al! Heel relaxt want nu ben ik die mega koffer van 25 kilo kwijt!
Bij de douane was ik natuurlijk weer 100 dingen vergeten in de zakjes te doen en moest mn flesje weggegooid, maarja, ik ben altijd een beetje onnozel met douanes. Hij moest ook alles uit mn tas halen en hij keek zelfs in mn portemonnee! Beetje gek wel.

Nu zit ik met mn tas en fototas in de buurt van starbucks, waar ik nog nét een fijne stoel/bank kon bemachtigen. Mensen slapen hier allemaal zo half over 2 stoelen heen. Super asociaal, want je kan er nog wel naast zitten maar dat is erg ongemakkelijk dus dat doet niemand waardoor er veel minder mensen kunnen zitten.
Ik kan al naar mn gate zie ik, maar daar zijn de stoelen niet chill en de sfeer niet gezellig dus ik blijf nog lekker een paar uurtjes hier.
het is inmiddels half 3, dus ik ga even netflixen en dan veel te dure parfums ruiken (opspuiten) en naar tassen kijken die te lelijk voor woorden zijn maar meer kosten dan een BMW. Op die manier vliegt de tijd :)

Na proberen te slapen (mislukt) bedenk ik me dat Dieuwertje vast nog wakker is, en ja hoor! De tijd gaat veel sneller als je een leuk gesprek hebt met haar! (ze zit in Ottawa, dus daar is het 7 uur vroeger).
6 uur, tijd om te boarden! Eerst worden er wat namen omgeroepen, en tot mijn grote schrik... ook mijn naam! HUH?! Heb ik verkeerd ingechecked of iets? Maar nee, blijkbaar heb ik een priority kaartje, dus ik mag samen met een paar anderen als eerste het vliegtuig in.
De andere meiden (die helaas gaan studeren in Helsinki en Jyvaskala) wisten 't ook niet, maar waarschijnlijk komt het door onze extra bijgeboekte bagage.

De vliegreis gaat heel erg soepel. Ik ben al voor het opstijgen in slaap gevallen, en de zonsopkomst maakt me even wakker. Ik maak er een foto van en slaap dan gewoon weer verder, met het luikje dicht.
Ook de koffer is er heel gauw, en dan is het wachten begonnen. Ik haal wat (veel te duur) vliegveld eten en dan probeer ik probeer wat wijs te worden van de borden, maar dat lukt niet helemaal. Blijkbaar zie ik er zo verloren uit dat er een hulp van het vliegveld op me afkomt. Zij vertelt me dat mijn geboekte ticket is voor Helsinki-Kuopio, en dat het vliegveld station niet op die route ligt.
Ik moet daarom nog een kaartje kopen naar Tikkurila (Dicksbury), en vanaf daar kan ik op de goede trein stappen. Nou, dat doen we dan maar he.

Nu zit ik op Tikkurila, heb ik even een broodje kaas voor vanavond gekocht en een banaan en een donut. Zo kom ik de avond en nacht wel door. Nu zit ik in een wiskeyzaakje met gokkasten (ontiegelijk sterke!) koffie te drinken. Tja, moet toch wat doen om die 2 uur te doden...
Het gaat allemaal best wel goed, maar toch ben ik de hele tijd super gespannen. Ik heb al een paar keer hulp aan mensen gevraagd, en ze zijn allemaal erg behulpzaam, maar toch voel ik me helemaal niet op mn gemak... Ik bel even (soortvan) met Lianne. Haar mobiel doet raar dus het gaat een beetje moeizaam helaas. Toch wel fijn om even een bekende stem te horen.
Alles gaat goed, totdat ik naar de wc ga en vervolgend opgesloten zit. Slot kapot. PANIEK! Na bijn een kwartier aan de deur rammelen komt er een andere vrouw binnen, en zij gaat iemand voor me halen. Na meer dan een kwartier wordt ik eindelijk bevrijd. Ik vraag nog: "Did I do something wrong?", maar de man antwoordt doodleuk: "Nope, it's just a facked up lock". Fijn dat jullie dat dan niet fixen...
Inmiddels ben ik wel weer helemaal opgewarmd, en na overal rondvragen en zoeken en kijken ben ik er eindelijk achter welk perron ik moet hebben. Ze hebben zulke vage borden hier, aparte voor aankomsttijden en vertrektijden en aparte voor lange afstanden en korte afstanden en dan ook nog niet-elektronische borden. (en de elektronische sprak de andere papieren versie tegen...)

Om half 3 vertrok de trein naar Kuopio, waar ik de komende 4 uur in zit. Half 7 kom ik als het goed is aan op station Kuopio. De treinrit duurt lang, gelukkig wel internet, maar ik voel me niet lekker. Misselijk, buikpijn. Van alle spanningen?

Antti, mijn buddy hier totdat mijn eigen buddy er is, staat me al op te wachten. Hij is niet de knapste (ahum!), maar hij doet heel erg z'n best voor me, dus dat is super lief. Hij heeft de envelop met de sleutel van mn kamer en daar staat heel groot IRENE opgeschreven. Taxi staat klaar!
We rijden nog een keer fout, maar dat maakt me niks uit want de omgeving is zo mooi! Groen en rotsachtig. Het is wel koud, zo'n 11 graden zonder zon.

Dan zijn we eindelijk bij m'n huisje! Ik herken het van de foto's van mam, omdat zij en pap en Mirjam hier al geweest zijn. Ik heb 1 sleutel voor alles, dus dat is lekker makkelijk. Mijn beide huisgenoten zijn thuis, dus daar kan ik meteen mee kennismaken. De ene heet Satu uit Jyvaskala, Finland. Ze is 30, getrouwd en twee kinderen. Later blijkt dat ze over een paar dagen naar een andere (meubel-loze) kamer moet verhuizen, helaas. Ze kan niet zo goed Engels. De andere is Maria, uit Polen. Ze is een beetje betweterig, maar wel heel aardig en gastvrij.

Antti laat me zien waar het washok, fietshok en afvalhok is. Daarna lopen we samen naar een kleine, iets duurdere supermarkt. Fijn dat dat (redelijk) dichtbij is. Ook installeren we het internet, en dan gaat Antti weg. We spreken af om half 11 morgenochtend bij de uni.

De avond vul ik met uitpakken, foto's en kaarten ophangen, kennismaken met Satu en Maria, mac&cheese eten (thanks to Maria) en nog even kort skypen met pap en mam.

Na een douche kan ik lekker gaan slapen. Ik heb nog geen beddengoed, maar als het goed is kan ik dat morgen ophalen. Ik ben blij dat ik eindelijk weer kan slapen, maar ik voel me ook leeg en verdrietig, nu ik even niks doe. Komt vast ook door het 26 uur bijna non-stop wakker zijn. Morgen weer een dag!