husky's, sneeuwscooter en sneeuwschoenen + AURORA

Vandaag kan de wekker een stuk later dan gisteren, wat goed is. Ik wil alleen geen seconde van het licht missen, dus na een snel ontbijtje ga ik met mn camera naar buiten. We kwamen zaterdag aan met donker, we zijn gisteren met donker vertrokken en daarna in het donker weer thuisgekomen dus dit is de eerste keer dat ik ons huisje en de omgeving echt zie. Zo gaaf! De lucht is lichtblauw met roze, de bomen zijn met een enorme laag sneeuw, alles is mooi glinsterend en lekker fris. Binnen in het huisje is het zo warm (iets met warme lucht stijgt op) dat het een verademing is om even in de kou te zijn. Het is gelukkig ‘maar’ -9, dus nog niet al te koud. Ik heb heel wat leuke foto’s gemaakt, even oefenen met verschillende standen op m’n camera en even alleen zijn. Het was heel fijn uurtje.
Om kwart over 11 gaan we naar de bus om naar de husky safari te gaan. We zijn goed warm aangekleed want vandaag is het keikoud. Rond de -15 graden… Mirjam heeft me voorbereid op deze activiteit, dat het best zielig kan zijn en dat sommige mensen niet op de slee gingen in haar groep omdat de honden er niet goed uitzagen. Ben benieuwd. We stappen uit de bus en worden verdeeld in 2 groepen. De eerste groep kan eerst rondlopen en foto’s maken en de andere groep krijgt eerst de instructie. Je hoort de honden al blaffen en hoe dichterbij we komen hoe intenser het geluid wordt. Zodra de honden in het zicht komen zie ik meteen wat Mirjam bedoelde… De honden voor de slee zijn alleen maar aan het blaffen en ze zien er niet lief uit. Ze bijten elkaar, trekken, kijken enorm agressief naar elkaar en sommigen piepen met de staart tussen de benen omdat de hond naast hen agressief is. Het is duidelijk dat ze een onderdanige hond naast een dominante zit. Ik word er een beetje verdrietig van. Om me heen hoor ik ook heel veel mensen zeggen dat ze het naar vinden en dat het niet normaal is. Er zijn ook honden die bloed aan hun kop hebben, wat ze er nog enger uit laat zien… Ik probeer voor mezelf even te bedenken: Dit zijn werkhonden, geen huisdieren. Het is enorm koud, dus we gaan met de helft van de groep naar binnen om wat warms te drinken. Hier is een vrouw wat dingen aan het vertellen. Ze zegt dat ze 70 honden hebben en dat ze van ieder het karakter en de naam kennen. Yeah I wonder if that’s true. De puppy’s worden vanaf 7 maanden al ‘ingewerkt’, ze slapen met 5 in een hok, met allemaal een eigen shelter die ze eigenlijk alleen gebruiken als het onder de -40 is of als het regent/sneeuwt. Iemand vroeg waarom ze dat bloed aan hun hoofd hebben, volgens die vrouw was het omdat ze onderweg sneeuw happen en dan soms op hun tong bijten of langs een tak schrapen. Zonder te remmen kunnen ze tot 40 km per uur halen. Ik vraag waarom ze zo agressief naar elkaar doen, want ja, ik heb er gewoon niet zo’n goed gevoel bij en ik voel me zowel verdrietig als een beetje boos. De vrouw zegt dat dat is omdat ze zo graag willen werken dat ze boos worden op de hond naast zich omdat ze die een soort van de schuld geven dat ze niet vooruit komen. Dus het is gewoon een wil om te werken?

De honden zijn trouwens helemaal niet agressief naar mensen, je kunt er gewoon langslopen en aaien, maar ze schenken helemaal geen aandacht aan de mensen. De eerste groep komt terug van de rit en hun haren en wimpers zijn bevroren en ze lopen als pinguins, op zoek naar het warme vuur. Blijkbaar is het dus écht heel koud onderweg… Oke, ik heb bedacht dat ik de rit toch wel wil maken, omdat ik niet de enige wil zijn die ’t niet meemaakt. Bovendien kan ik misschien zien of ze echt zo graag willen werken. Misschien dat ze wel gewend zijn om geslagen te worden als ze niet rennen en dat ze daarom zo hard willen rennen? Ik moet een beetje research doen misschien, lekker achteraf…
Na de instructie ga ik met Ines op de slee, ik ga eerst zitten onder het dekentje, met mn camera in de aanslag. We krijgen een slee met 5 honden. De achterste 2 zijn het sterkste, de voorste 2 het slimste en de middelste is extra. Na even wachten en kijken naar hoe de honden elkaar vlak voor mn neus bijna afmaken en een andere hond van de slee achter mij me ongeveer doof blaft, vertrekken we! De eerste 300 meter moet je je voet op de rem houden omdat ze anders te hard gaan.

Al na 5 seconden ben ik alles wat betreft het blaffen/agressief zijn vergeten. Wat een prachtig magisch moment om door honden te worden getrokken, omringd door niets anders dan sneeuw en kou, de lucht langs je oren suizend. De toppen van de hoge naaldbomen roze van de zon die niet helemaal op komt. het hijgen van de honden, het lachen van ons twee. Het is echt zooooo gaaf. Ik kan er geeen genoeg van krijgen want het is zo ontzettend mooi. Met geen woorden te beschrijven!

We kunnen gewoon afstand houden van de slee voor ons dus soms lijkt het alsof het alleen wij en de honden is, en niemand anders. Het zonnetje verlicht de sneeuw zo mooi en ik kan echt niet zeggen hoe fantastisch het was. Halverwege wisselen we van plek, en voor de driver is het nog zoveel kouder! Een slee rijden is niet zo moeilijk, je moet alleen goed remmen voor de bochten en goed afstand houden van de persoon voor je. Ik voel me vrij als een vogeltje en hoewel ik het echt ontiegelijk koud heb vind ik het super super super jammer als we weer bij het beginpunt aankomen. De omgeving is hier gewoon fenomenaal mooi. Bijzonderste plek waar ik ooit geweest ben.

Na het rennen zijn de honden echt veel veel rustiger. Ze blijven rustig zitten of staan, ze blaffen niet meer. Misschien dat het dan toch echt was omdat ze zo graag wilden werken? Ik weet het nog steeds niet. Even een paar foto's maken maar dan echt naar het vuur want mn voeten zijn zoooo mega koud. Ik heb mijn snowboots aan Demi gegeven omdat die het al na 1 stap koud heeft en voor mij is het de eerste keer koude voeten dus ik heb het ervoor over.

Nadat we weer een klein beetje warm geworden zijn bij het vuur, ga ik met Demi en Bonnie nog even fotos maken van de honden. We hebben er alle drie één gevonden die heel graag wil knuffelen en helemaal gaat liggen. Hun haren aan de kop zijn helemaal bevoren, net zoals onze haren, wimpers en sjaals. Het levert wel hele mooie foto's op, al die lange witte wimpers (de Spaanse meiden maken er een hele fotoshoot van ;p) Ik wil eigenlijk niet weg omdat ik alle honden graag wil bedanken voor deze geweldige ervaring en wil knuffelen voor we gaan, maar tegelijkertijd is het ook zo koud (-17) dat het ook wel prima is om weer de bus in te gaan.

in de bus nadat we zijn opgewarmd kan ik eventjes de foto's terugkijken. Al mn kaartjes zijn al vol en natuurlijk zet ik alles op mn laptop, maar ik wil ze eigenlijk ook nog ergens anders opzetten voor het geval er iets met mn laptop gebeurt. Even een usbstick gebruiken dus.

Thuis gaan we even lunchen met brood, wortels en paprika's en dan is het al vrij snel tijd voor de volgende activiteit om 3.15 gaan we naar de bus die ons ongeveer 150 meter van ons huis weer afzet (pff, hadden we beter kunnen lopen) voor de volgende activiteit, die weer van hele andere aard is: SNOWMOBILE SAFARI :D

Van onze cottage gaan alleen Bonnie, Ines (die gisteren 'm toch nog heeft bijgeboekt) en ik erheen. Het kost ons meer dan een half uur om het pak aan te trekken, een bivakmuts op te doen en een geschikte helm te vinden. Ook moeten we tekenen dat we een rijbewijs hebben en dat we betalen (tot 800 euro!) als we iets kapot maken. Allright. Voor we gaan moet ook iedereen een alcohol test doen. Een aantal Nederlanders zijn helemaal zenuwachtig omdat ze gisteren veel gedronken hadden en ze waren bang dat dat er nog zou zijn ofzo. Helemaal water drinken, want ja dat helpt echt. Ze kwamen er allemaal door heen.

Nadat we als pinguins ingepakt waren en warme handschoenen aangekregen hadden kregen we een uitleg over hoe de sneeuwscooter aanmoet, hoe je moet remmen, sturen en gassen. Ik vind het echt mega spannend en ik voel m'n hart pompen in m'n borst. Met z'n tweeën op een sneeuwscooter, ik ga als eerst rijden. Ik ben de laatste scooter, achter me komt alleen nog een guide. eerst krijg ik de scooter niet aan omdat m'n handschoen te breed is voor het knopje, maar als ik wegrijd gaat het wel goed. De sneeuw waar we op rijden is heel erg hobbelig en bobbelig wat het rijden moeilijk maakt. Ik raak steeds verder achter omdat ik niet zo hard durf, dus ze moeten steeds op ons wachten. Nouja, dan kan ik er langer van genieten toch!?

Het is best wel zwaar omdat het sturen heel moeilijk gaat. Telkens als ik weer harder wil gaan ben ik bang om van de weg te geraken en dan tegen een boom te botsen dus ik ben als hardste héél even op een vlak stuk 40km/h gegaan, verder vooral tussen de 20 en 30 km. Halverwege maken we wat foto's en wisselen we van plek. Ik ga proberen fotos te maken onderweg, hopelijk lukt dat een beetje.
Ik kan je zeggen: Bonnie reed echt veel harder dan ik, haha. Ik werd de hele tijd omhoog geslingerd dus ik moest me met beide handen aan de grepen vasthouden. SOms haalde ze de 50 km/h. gelukkig hebben we een helm op met een windscherm want de wind is als een mes.

Het is zo'n gave rit. lekker crossen door de bossen, hobbeldebobbel. Het is ook al helemaal donker dus je ziet alleen de directe bossen links en rechts van je. Best wel tof :) Veel te snel is het voorbij, we hebben allebei maar 8 kilometer gereden. Het was echt supercool om te doen maar van het vasthouden en van het bijsturen en van het verkrampt zitten heb ik nu wel pijn in mn armen.

Helemaal vol adrenaline lopen we terug naar het huisje waar we even lekker een boekje lezen en eten. Dit keer hebben Laura en Camille gekookt, pasta. We hebben nog een lange avond voor de boeg dus een stevige maaltijd gaat er wel in. Het eten is nog niet klaar, dus Ines en ik duiken eerst nog even de hete sauna in. Blijkbaar is deze nu 100 graden. Wel grappig om een paar keer in en uit te gaan en dan in de sneeuw met -20 te lopen. Lekker hoor, zo'n eigen sauna.
Met het eten is ook deze keer is veel te weinig groente/saus... Beetje jammer weer... Na even uitgebuikt te hebben (er was wel genoeg pasta) is het alweer tijd om te gaan. Door het duister voelt het al als 11 uur, terwijl het nog maar 10 uur is, en daarom heb ik niet zoveel zin... Na 5 meter buiten te hebben gelopen is die zin alweer helemaal terug want het is hier zo magisch mooi. De minisneeuwvlokjes die naar beneden komen glinsteren als echte glitters in het licht van de lantaarnpalen en alles is zo schoon en netjes en wit en sereen. Heel tof.

Met de bus gaan we een stuk rijden, daarna worden we gedropt en begint ons volgende avontuur: SNEEUWSCHOENWANDELING. We krijgen de prachtige rackets onder onze voeten, maar we dachten dat we aparte schoenen zouden krijgen. Ik heb mn (semi nieuwe) roze schoenen aan dus ik vind het een beetje rot want ik ben bang dat ze beschadigd raken. Spoiler alert: Ze zijn geruïneerd :(

In het begin van de tocht raken een aantal mensen hun schoen kwijt, maar uiteindelijk zijn we goed aan het lopen. De tocht is prachtig! We gaan gewoon dwars over de berg lopen, niet over een pad. Uiteindelijk komt er natuurlijk door ons een pad, maar het is veel makkelijker om naast het gelopen pad te wandelen omdat je dan echt merkt dat je door de sneeuwschoenen niet weg zakt. Het uitzicht is fantastisch. de lichtjes van de stad Levi (volgens mij) en de wolkeloze luchten. Het is super helder, dus we hopen natuurlijk allemaal op het Noorderlicht! De stokken die we mee hebben gekregen komen goed van pas want dat geeft wel meer stabiliteit, maar mn armen doen zo'n zeer van de sneeuwscooter... Gaat lekker spierpijntje worden morgen!

Op een gegeven moment verlaten we de 'open' heuvel en gaan we dwars tussen de bomen door het bos in. Langzaamaan raakt de groep steeds verder van elkaar vandaan en af en toe raakt nog steeds iemand een schoen kwijt zodat de rest van de groep opgehouden wordt. Vind het niet zo erg, want ik geniet zo van de omgeving dat ik het niet erg vind om even stil te staan. Bovendien is het ook erg vermoeiend dus even uitpuffen is ook wel relaxt.

Tijdens de wandeling ben ik totaal 4 keer gevallen. de eerste keer echt op mn kont en gleed ik een stukje naar beneden waardoor mn rug en kont nat werden (ik draag wel een skibroek maar het water liep erin). De tweede keer viel ik opzich best goed en zacht, maar toen zette ik 1 stap en ging ik bijna in de spagaat dus viel ik weer (iets minder charmant). De vierde keer viel ik opzij, waardoor ik op mn stok viel en mezelf niet meer omhoog kreeg, haha! De tourleider heeft me omhoog geholpen. Verder nog een stuk of 10 keer bijna gevallen dus overal hoorde je mensen gilletjes slaken en anderen lachen. De sfeer was echt supergoed.

En toen... een ander soort gil... Ja hoor! Daar was het dan. kippenvelmomentje want we zagen onze eerste écht goede noorderlicht luchten. Wauw, wat is dat gaaf! iedereen roept oe en ah en loop door ik wil ook zien en kijk daar en kijk hier en oh wat groen! Dat laatste stuk hebben we goed de tijd genomen omdat we elke 10 stappen wel weer stil stonden om te kijken. Na een stuk of 15 foto's vond ik eindelijk een stand waarmee het goed te zien was dus ik was blij (en mn cottage-maatjes ook). Hele toffe foto's kunnen maken! bijna aan het eind komen we op de langlauftrail waar we allemaal uitgelaten weer samen komen (aangezien de groep uit elkaar gevallen was ) Het laatste stukje is wat saai, omdat er geen noorderlicht meer is en we het nu een beetje koud gekregen hebben. Als we uiteindleijk bij het café aankomen kunnen eindelijk de schoenen uit. kan wel janken om mn lelijke schoenen :( Ik word gewoon afgestraft omdat ik iemand anders die koude voeten heeft wil helpen :( sunt sunt sunt!

In het cafee drinken we warm sap en eten we gingerbread cookies terwijl we praten over hoe fantastisch deze dag was. Het voelt als een onmogelijke droom. Husky-slee rijden, sneeuwscooter crossen, op sneewschoenen vanaf een berg dwars door het bos naar beneden wandelen en dan ook nog het noorderlicht zien. Geweldig. Als we allemaal weer opgewarmd en bijgekomen zijn, geplast en gewassen zijn, gaan we op zoek naar nog meer noorderlicht.

Suzanne heeft ons een goede plek verteld, dus daar wandelen we met zn 6en heen (Laura en Camille waren niet bij de snoeshoe hike). Zodra we de open plek zonder lantaarns gevonden hebben gaat ons hartje sneller kloppen want ja hoor! Daar is ie! Het is echt weer een onbeschrijfelijke ervaring. Bijna een uur lang kijken we met zn allen, we gillen, we lachen, we praten, we zijn verbaasd en overdonderd door dit prachtige natuurverschijnsel. Er komst af en toe zelfs een beetje roze bij (we hebben ons laten vertellen dat dat heel zeldzaam is). Er komt nog een groepje andere mensen langs die van ons een groepsfoto maken. Supervet. Ik ga op een gegeven moment gewoon op de sneeuw liggen om naar boven te kijken naar de lucht die elke seconde verandert. God schildert de lucht :) <3 Het is zo mooi en fijn met z'n allen. Er kan zeker weer wat van m'n bucketlist. Als het uiteindelijk na een uur weg is, de KP-index is 1,5 punt lager geworden, zijn we allemaal helemaal in extase over wat we gezien hebben. Zo gaaf! Zeker met al die sterren erbij!

Weer terug in het huisje zijn ook Camille en Laura er weer, en om onze happiness (vooral Demi en Bonnie waren echt suuuuuper eager om de Noorderlichten te zien). We steken allemaal een waxinelichtje aan en we gaan marshmellows roosteren op een satéprikker boven het kaarsje. Super gezellig. Bovendien heb ik de fles licor 43 meegenomen, en deze avond leek me wel een speciale gelegenheid. 4 van ons nemen een klein shotglaasje vol, jummie! Ik vind het zo lekker! De fles is alleen nog steeds niet leeg, dus waarschijnlijk moet ik hem weer mee terug nemen haha.

Na een gezellig avondje kletsen gaan we slapen. Het is inmiddels ook alweer tegen half 3... goodnight from a very happy me!

Ps; er staat bij plaats; Kittilä, maar we zitten in Levi. Deze twee liggen heel dichtbij elkaar, maar hij pakt Levi niet? Vreemd, want het is een best schattig (klein maar fijn) ski-oord.