Het avontuur ten einde...

Vandaag is de dag dat het vier maanden durende avontuur ten einde komt. Ik heb ontzettend veel zin om mams, paps, Mir en Max, Dani, Dieuwertje en Marlinde en alle anderen weer te zien, maar het is ook een heel gek idee dat het nu echt eindigt.

Ik schrijf deze blog als ik alweer een tijdje terug ben, dus forgive me als ik niet meer alles goed & duidelijk kan vertellen. ;)

Ik ben redelijk op tijd opgestaan, aangezien ik al een uur voor mn wekker wakker lag (spanning...) Even een broodje gehaald bij de mensen die geen engels kunnen, theetje erbij en de laatste dingetjes ingepakt. Om half 9 ben ik gaan lopen naar de bushalte waar de bus een kwartier te laat aankwam. Al in de bus merkte ik heel erg dat het einde dichterbij was, aangezien ik met 3 meiden stond die ook alle 3 bepakt en bezakt waren en ook van strudying abroad weer naar huis gingen (aan het accent te horen 2 duitsers en een Nederlander) maar ik had geen behoefte me in het gesprek te mengen.
De busreis duurde vrij lang want het was natuurlijk ochtendspits (het is vandaag woensdag) en het vliegveld ligt een stukkie buiten de stad. Bij het vliegveld moesten we nog best lang wachten voor de check-in open ging en toen kwam het drama van de tassen want ik had teveel... Maarja, alles zat vol... Uiteindelijk mocht ik toch mn camera tas ook meenemen, anders had ik dingen weg moeten gooien. Mn koffer was meer dan 26 kilo en mn rugzak ook nog eens 7,5..

Nouja, nu ik al mn tassen kwijt was moest ik nog door de douane waar natuurlijk alle electrische apparaten op 20 verschillende plekken waren. Filmcamera, fotocamera, laptop, e-reader, mobiel, opladers.... gelukkig geen alarm af, wel kreeg ik een drugs-check, maar ik was helemaal clean :)

Het wachten op het vliegveld duurde erg lang, maar dat was in eerste instantie gewoon omdat ik heel erg op tijd was (door de zenuwen een uur te vroeg de bus gepakt). Filmpjes gekeken, gelezen, foto's gekeken en geprobeerd niet te luisteren naar al dat Nederlands om me heen. Ik vond het vreselijk om allemaal mensen te horen praten over wat ze in Lapland en Sint Petersburg gedaan hadden. Aan de ene kant wilde ik roepen dat ik daar ook was geweest en aan de andere kant wilde ik mn oren dichtstoppen om helemaal geen (nederlands) gebabbel te horen. naast me zat een gezin waarvan het kindje niet kon praten dus ze communiceerden via gebarentaal. Erg fascinerend, haha.

Het vliegtuig had vertraging, dus nog langer wachten. Nét toen ik besloot dat het te lang duurde en dat ik nu wel écht moest plassen ging de gate open. Even snel heen-en-weer gerend en toen het vliegtuig in. Op mn favoriete plekje links achterin achter de vleugel bij het raam :) Transavia vind ik wel een fijne maatschappij. We moesten wel lang weer taxiën dus al met al best wat vertraging. Het is heel erg mistig vandaag, dus na een halve minuut zitten we al boven de wolken. Ik moet wel wat traantjes wegpinken het eerste uur, want ik bedenk bij mezelf hoe bijzonder deze maanden zijn geweest. Dit heb ik gewoon geflikt! In mn eentje! Best een beetje trots op mezelf....!

Na het landen liep ik in een hoog tempo naar de bagagebanden, maarja, de koffers waren er nog niet. Eerst keek ik nog even naar de ramen waar de mensen zijn, maar ik zag niets bekends en anders wilde ik daar natuurlijk meteen naartoe dus ik bleef maar gewoon naar de band staren. duuuuurtlaaaaang. Na lang wachten kwam daar eindelijk mn groene gevaarte aan die ik maar met moeite de band af kreeg. zwaar ding, haha!

M'n hart zat in mn keel toen ik de deuren door ging, even zoeken en ja hoor daar hoorde ik ze al! Mam en Mirjam (verrassing!) stonden er al! Ik moest al meteen een beetje huilen... En daar stond ook ineens mn tante Irene en lange oom Rob kwam ook aanlopen. Dus dan moet Dani er ook zijn! Ojaaa daar kwam ook mn nichtje Dani aangelopen! De smiecht had gezegd dat ze om 3 uur een proefwerk had, maar die had ze om 9 uur al! Grapjas! Zo leuk dat ze er allemaal waren voor mij! Ze hadden ook het Rwanda-spandoek nog meegenomen met Welkom thuis en Dani had een welkomthuis-ballon gekocht met delfsblauwe poppetjes erop. Zo lief!

Het was heel gek om terug te zijn. heel leuk om ze te zien maar alles is in 1 klap weer normaal. Gewoon weer alles Nederlands en gewoon weer Schiphol waar ik al zo vaak geweest ben. Helaas moest ik al meteen afscheid nemen van mn lieve mamsie die met de trein terug ging naar Amersfoort. Pap weet nog steeds niet dat ik vandaag al terug kom, die ga ik overmorgen (vrijdag) verrassen.

Met Dani, Mirjam, Rob en Irene in de auto om bij hun huis de auto te pakken en naar Wageningen te rijden. Nog even thee gedronken en gelukkig mocht ik rijden. Dat ging goed, moest wel even weer wennen, maarja, beter zo snel mogelijk weer doen toch!

Bij Mirjam thuis zag ik eindelijk mn muisjes weer <3 Er zijn er nu nog 3 over: Kapitein Haak, Ally en Dinah. Gelukkig dat ze het overleefd hebben, anders val ik in een gat natuurlijk ;) Ook Max weer gezien, ze gingen lekker samen voor me koken: STAMPPOT ANDIJVIE <3 heerlijk!

Voelt gek om nu thuis te zijn maar niet echt thuis. Gelukkig staat er de komende tijd heel veel leuks op het programma. Voor nu: einde van dit avontuur... Bedankt aan iedereen die m'n blog gelezen heeft, ik weet dat het er meer zijn dan de personen die reageren! Dankjullie wel voor het lezen, de appjes, de kaarten en de belletjes. Het was een fantastische tijd! <3


Ps; ik denk dat ik nog 1 blog ga schrijven als terugblik.. hou 't in de gaten ;)