Iedereen is zwart?!

Yes, we krijgen nog een maaltijd! de geur deed het al een beetje vermoeden maar als we het bakje opendoen wordt het bevestigd: Pizza! lekkere stuk pizza vergezeld door een heuse salade caprese (mozzarella, pesto en tomaat) en weer een toetje, dit keer met rode saus en soort van lange vingers. Bovendien zit er ook weer wat drinken bij. Inmiddels kijk ik weer een film, dit keer een iets luchtigere, namelijk the incredibles. Heerlijk zo’n vlucht met lekker eten en films.

We merken in het vliegtuig dat het steeds donkerder begint te worden en dat betekent mooie fotos! omdat we allemaal niet bij het raam zitten maken we wat foto’s door een mini rond raampje in het gedeelte van de cabin crew. (Die dit helemaal niet erg vindt en zelfs om ons moet lachen, zo met zn drieën rond een raampje van 15 cm doorsnee). de zonsondergang is ontzettend mooi, en we zien een felbelichte rivier door het landschap slingeren.

LANDEN! als ik m’n eerste stap buiten het vliegtuig zet is de warmte super aangenaam. In het vliegtuig was het koud, dus de droge warmte komt redelijk welkom. We maken wat foto’s bij het vliegtuig en het eerste wat me opvalt als we het vliegveld inlopen is: Iedereen is zwart?! het is heel gek, want ondanks dat er meerdere blanke mensen uitstappen, zijn wij als blanken direct in de minderheid. Een groot deel van de blanken in het vliegtuig reist nog even door naar Antebbe, Uganda.

De douane is even een spannend momentje. de aanbevelingsbrief is gelukkig meteen geaccepteerd, maar als Lydia alle vragen beantwoord heeft, haar vingerafdrukken gegeven heeft en op de gezichtsfotoscan geweest is, mag ze niet op ons wachten en ze moet doorlopen. Het is ontzettend warm in de ruimte en ik word een beetje zenuwachtig. Een voor een hebben we een gesprekje met de man van de douane maar hij is super onverstaanbaar. hij praat met een accent en ook super zacht. mij stelt hij stelt moeilijke vragen over wat ik doe (wat is dat voor vage vraag…?) op mijn: “ik ben student” moet hij een beetje lachen en zegt hij dat hij bedoelt wat ik hier in Rwanda doe. “Vakantie” (want werken mochten we niet zeggen, daar heb je een ander visum voor nodig). Vervolgens vraagt hij hoe onze accommodatie heet… GEEN IDEE? Mwana Ukundwa is in ieder geval niet genoeg, dus de leiding moet erbij komen. Laat die nou net doorgelopen zijn… Gelukkig mag ik na de vingerafdruk en gezichtscan ook doorlopen (met een nieuwe stempel in mn paspoort!)

Het terugkrijgen van de bagage gaat helemaal soepel en als we het vliegveld uit lopen ontmoeten we de twee vrouwen die 2 koffers van ons overnemen voor hun project. Ben ik in ieder geval meteen van m’n tweede koffer af. de koffer krijg ik over een tijdje leeg weer terug, voor alle souvenirs natuurlijk ;). Er staan 2 mannen en een vrouw ons op te wachten. De vrouw is blank en spreekt Nederlands, de twee mannen besturen de autos. In de pickuptruck gaan de spullen en de 3 leiding, wij gaan met de zes meiden in de andere auto. Ik vroeg nog of ik bovenop mocht, omdat het dak daar wel mogelijkheid tot gaf. Van de chauffeur mocht het. (maar ik heb het (nog) niet gedaan hoor!) Het feit dat we niet opsplitsen maar met z’n zessen in 1 auto gaan maakt me blij, want het geeft een goed vooruitzicht op dat we een leuke groep gaan worden samen.

In de auto roepen we vooral: Kijk! Oe! Aah! Wauw! wow! haha! En het is heel bijzonder. De wereld ziet er ineens zo anders uit. Het verkeer is chaotisch en redelijk druk. Het is ongeveer half 8 als we het vliegtuig uitlopen, maar voor Rwandesen schijnt dat al laat te zijn omdat ze de dag al vroeg beginnen. De geur die goed te ruiken is door de open ramen van de auto geeft me nog niet meteen het: Ah, lekker, Afrika! gevoel… Het is meer een mix van stof, uitlaatgassen en dus absoluut geen frisse lucht.
De chauffeur rijdt best wel netjes, maar het is spannend omdat iedereen elkaar inhaalt, spookrijdt, ineens het stuur omgooit of als voetganger oversteekt. We hebben onderweg maar een paar fietsen gezien, en ontzettend veel motoren. De chauffeur belt ondertussen met Samuel, de zoon van de oprichtster van Mwana Ukundwa. Beetje eng, aangezien er zoveel verkeer is. Er zijn overigens wel op kruispunten af en toe (gewapende) verkeersregelaars.
We verbazen ons over hoeveel vrouwen alleen op straat lopen, dat geeft wel een veilig gevoel! Als zij alleen over straat kunnen, zouden wij dat in principe ook moeten kunnen! (behalve dat wij blank en blond zijn misschien.) We spreken af dat we allemaal als soortvan souvenir een traditioneel kledingstuk willen kopen. Zo’n jurk of mantelpak of hoe ze het hier ook noemen met vrolijke kleuren enzo, waar iedereen hier in loopt. Lijkt me leuk!
Na ongeveer een half uur in de auto, waarin we ons eigenlijk heel goed vermaken met alle uitzichten op alle lichtjes in de stad en alles wat ons vreemd is (dat in elke straat gewapende mannen staan, verdekt opgesteld bijvoorbeeld), komen we aan op onze accommodatie. Een paar minuten later komen ook Artse, Lydia en Gerlinda aan. Ze hebben onderweg even water gehaald voor de komende dag.

Eventjes de spullen gedumpt in onze kamers, ik zit met Fleur en Elize op een kamer. In de kamer staan 3 bedden, een tafel, een wastafel en een soortvan kast. Tot onze grote verwondering hebben we ook een normale toilet! En een douche! Nadat we even wat spulletjes hebben uitgepakt gaan we naar een zaal, waar avondeten voor ons bereid is (want dat hadden we in het vliegtuig nog niet gehad ;) ) ik lust nog wel wat!
Er is soep (kan de smaak niet thuisbrengen, maar het is lekker) aardappeltjes (lekker in de soep), rijst, iets met vis, erwten en een champignonsaus. van alles behalve de vis geproefd, en het was erg lekker! Ik schep lekker nog een keer op, en hoor Artse zeggen: ‘Jij bent ook wel een goede eter volgens mij, of niet?’, maar ik vond het gewoon echt lekker! Als toetje at ik sinaasappel en… passievrucht! Heerlijk! Volgens Lydia kun je dat overal krijgen en Gerlinda zegt dat ze het overal bij leggen. Goed vooruitzicht dus!

Ik had in de auto een wedstrijdje bedacht: wie ziet het eerste beest, groter dan een mug/vlieg/vlinder. Tamar won, ze zag een hagedis/salamander op de muur (ik weet het verschil niet eigenlijk…). Meteen foto’s van proberen te maken maar dat is best moeilijk. Fleur grapte al meteen dat ik mn rolletje al volschiet aan 1 beestje op de muur… oeps. 

Na het eten praten we wat na, pakken we (eigenlijk alleen Artse en ik) een kopje koffie (schijnt heel bijzonder te zijn!) en praten we wat na. Ik ben de eerste die gestoken wordt… Bovenkant van mn voet en later ook op de onderkant van mn voet. superchill…
We vertellen ons kleding souvenir koop idee aan de rest, en zij zijn meteen enthousiast, zeggen dat ze het morgen aan Samuel gaan vragen waar we zoiets kunnen laten maken (dus echt laten aanmeten en dan niet in de stad want dat is te duur). Helemaal enthousiast, aanmeten?!

We steken de kaars aan die we meegekregen hebben van de PKN-kerken en we lezen een stuk over Orea, een vrouw uit Rwanda die hele heftige dingen heeft meegemaakt tijdens de genocide. We praten er even over na, maar we zijn allemaal zo moe van het reizen dat we ook wel redelijk snel naar onze ‘hut’ gaan.
Deur op slot, tassen uitpakken, klamboes uitrollen en bed opmaken. Tijd voor slaap! Bij elke kleine tinteling ben ik bang dat ik geprikt word. Niet zo panisch doen Irene…!

Als afsluiting een gedicht wat we van Kerk in Actie gekregen hebben. Het is geschreven door Stef Bos en ik vond het wel passen bij de titel van deze blog.

Jou en mij

Het is niet
De taal die je spreekt
Het is niet
De kleur van jouw huid
Het zijn niet de verschillen
Die tellen
Aan het einde
Zijn we allemaal gelijk

Het is niet
Het nieuws van de dag
En de man
Die danst om de macht
En spreekt van
Wij en van zij
Het gaat om jou
En het gaat om mij

Er is geen wij of zij
Het gaat om jou en mij
Er is geen wij of zij
Het gaat om jou en mij

Wij zijn niet een God
Een geloof
Wij zijn niet een volk
Of een staat
Wij zijn wie wij zijn
Jij en ik
Het wordt tijd om bruggen
Te slaan

En al weet ik ook niet
Wie jij bent
Al ben ik voor jou
Onbekend
Kom we gaan tegen de stroom van de tijd
En we vieren de verschillen
Die er zijn[1]

Het gaat om jou en mij
Er is geen wij of zij
Het gaat om jou en mij

Dus laten wij breken
Met elke voorspelling
We hebben elkaar nog
Genoeg te vertellen
In verschillende talen
Hetzelfde verhaal
Niet God voor ons allen
Maar wij voor elkaar

Het gaat om jou en mij
Er is geen wij of zei
Het gaat om jou en mij

NB; er lopen salamanders/hagedissen onder ons bed! best wel schattig eigenlijk. Liever dit dan kakkerlakken :) Hoop alleen wel dat ze niet m’n tas in gaan…