Kerkdienst en afdingen
Blijf op de hoogte en volg Irene
13 Augustus 2017 | Rwanda, Kigali
dag 14
Het is de tweede zondag in onze reis. In onze mooiste zondagse kleding gaan we na een klein ontbijtje (gelukkig met veel passievrucht) naar de kerk op het terrein van Ceformi, waar we geklust hebben. De kerk begint om half 10 en het is super warm. Als we er aankomen, na amper een paar minuten gelopen, zijn we allemaal al bezweet. Stiekem heb ik er eigenlijk helemaal geen zin in, maar na een nacht van 9,5 uur voel ik me wel weer heel erg uitgerust.
De kerk is heel anders dan die van vorige week, omdat dat natuurlijk een plattelandskerk was en dit een kerk midden in Kigali. De mensen zijn netter gekleed en hoewel het er niet heel fris ruikt, is de geur bij lange na niet zo indringend als onderweg naar Kibuye. Het dansen is meer ingetogen en er zijn een stuk minder mensen en daardoor ook een stuk minder rondrennende kinderen. Er wordt veel gezongen en er is (dit keer maar) één koor die zelfs qua kleding op elkaar afgestemd is door allemaal een felroze rok en een witte blouse te dragen. Zang is mooi, maar wordt een beetje verpest door het gebruik van microfonen, drum en piano met versterkers. De mensen zijn wel net zo gastvrij en vrolijk.
We zitten vooraan, gemixt met Rwandesen die voor ons de dienst met nummers en preek gaan vertalen. Na een half uur moeten we onszelf introduceren en zingen we samen een lied (‘k stel mijn vertrouwen) in canon. Het klinkt best wel mooi, ondanks dat we maar met 9 zijn (en Elize haar stem een beetje kwijt is en Fleur niet kan zingen ;) ). Iedereen klapt voor ons en ik zie heel veel blije gezichtjes.
De collecte is hier iets interactiever omdat iedereen naar voren loopt om iets in de zak te stoppen. Heb je weer even wat beweging ^^. Halverwege de dienst gaan fleur en ik even naar buiten een rondje lopen omdat het zo warm en benauwd is in de kerk en omdat het zo vreselijk lang duurt allemaal. Buiten zijn een stuk of 20 kinderen aan het spelen, dus we maken wat foto’s met ze, proberen een praatje aan te knopen en gaan daarna weer naar binnen.
Anderhalf uur later is de kerk afgelopen. Het was best wel prima weer, hele lieve mensen die alles vertalen.
We maken voor de kerk wat foto’s, omdat de kerk in Putten deze gemeente steunt. Het is leuk voor hen als ze dus wat foto’s zien van de mensen hier. Ook maken we in onze mooie kerkkleding wat foto’s met de voorganger en nemen we een kijkje in de hal die we alweer anderhalve week geleden geschilderd hebben. Wat is het mooi geworden! Ook de vloer is schoon en de kozijnen ook. Ziet er heel anders uit dan 2 weken geleden in ieder geval!
Na de kerk hebben we allemaal heel erg trek, dus gaan we gauw terug naar het guesthouse, waar het eten nog even op zich laat wachten. De rest kleedt zich vast even om en er komt een salade voor mn neus op de tafel te staan. Elize en ik snoepen er alvast even van… Nou dat hadden we beter niet kunnen doen. De salade heeft een enorm pittige saus eroverheen. M’n mond brandt helemaal. Gelukkig kunnen we het gauw wegspoelen met frisdrank en komt het eten ook niet lang erna.
We hebben geen plannen voor de rest van de middag en ook niet voor de avond, dus alles is open voor ideetjes. Een paar van ons willen nog een paar souvenirs kopen, waaronder ik. We willen eerst met de bus, maar het duurt zo lang voordat die komt dat we maar iets meer betalen en onszelf toch met zn 5en in een taxi-auto proppen. De taxi rijdt eerst nog verkeerd, maar uiteindelijk komen we aan bij de supermarkt in het centrum. We bezoeken de supermarkt voor koffie, thee en wat lekkers voor onderweg morgen. Ook wisselen we nog wat euro’s om naar Rwandese Franken wat nog een heel gedoe is omdat de mensen een hele lage koers willen en wij willen dat niet. Als we zeggen dat we gaan pinnen is het ineens wel goed. En toch typt hij eerst nog 975 in, in plaats van de afgesproken 980. Sneaky man.
We gaan weer wat souvenirshops af en vinden eindelijk bijna alles wat we willen. De tijd vloog om, en omdat we de voetbalshirts niet konden vinden, worden we door een aardige jongeman helemaal rondgeleid. Helaas zijn alle sportshops op zondag dicht, dus we spreken af om morgen weer terug te komen.
Wanneer we weer teruggaan met de taxi is het al donker, en opgepropt en uitgeput rijden we terug naar het guesthouse.
Omdat het eten over 3 kwartier is, hebben Elize en ik nog even de tijd om ons fantastische plannetje tot uitvoering te brengen. Bij het bezoek aan de opa van het gastgezin, alweer 9 dagen geleden, was de oude man op zijn stok gaan staan die hierdoor afgebroken was. Elize kwam op het goede idee om een nieuwe voor hem te kopen. Dit hebben we vanmiddag gedaan en omdat we toch nog tijd hebben, besluiten we om nu even langs te gaan. Aangezien het al donker is, gaat Gerlinda met ons mee. We moeten zien te bedenken waar de man ook al weer woonde. Helaas weten we dat allebei niet meer, maar ik weet nog wel hoe we naar Kelly (kleinzoon waar we geslapen hebben) moeten lopen. Gelukkig gaat dat inderdaad gemakkelijk, en we zien Kelly, zijn moeder Grace én kleine Kedrick meteen. Ze vinden het heel leuk dat we langskomen en Kelly wil natuurlijk meelopen naar zijn opa. Kedrick moet huilen als hij merkt dat we meteen weer weggaan. Wat een schatje is het toch. We lopen met zn viertjes naar opa, en kletsen gezellig met Kelly. We overhandigen opa de stok, waar hij heel erg blij mee is. Hij blijft maar zeggen dat hij voor ons blijft bidden en dat God ons moge zegenen en dat hij heel erg hoopt dat we ooit nog een keer langskomen. Het is echt een hele lieve man. We maken nog wat foto’s en dan is het tijd om terug te gaan voor het avondeten. Heel bijzonder om zoiets kleins (de stok was maar 2,50 per persoon) voor iemand te doen en zo’n mooi gebaar te maken.
De rest heeft lekker gelezen, geslapen, dagboekjes geschreven, blogs geupload, gedoucht etc. dus zij zijn lekker fris. Gelukkig is het bijna meteen tijd om te gaan eten. En tot onze grote verrassing komen er hamburgers binnen! Ziet er superlekker uit! Ik vervang mijn burger door stukken avocado, waar Cynthia erg blij mee is omdat zij nu 2 stukken vlees heeft. De kannibaal.
Na het eten mogen we even douchen en dan is het tijd voor de officiële afsluiting van de reis. We zitten in een kring en op de grond liggen de levensparels afgebeeld. Op elke levensparel staat een kaarsje en ook in het midden van de armband staan kaarsen. Het is de bedoeling dat we om de beurt een kaarsje aansteken die op een parel staat en daarbij vertellen waarom we die betekenis terug hebben zien komen in de reis. De liefde ontvangen parel en de liefde geven parel worden als eerste aangestoken. Wat hebben we hier fantastisch veel liefde gevoeld en gekregen en gegeven! Zo gaat het even door tot alle kaarsen aangestoken zijn. De middelste kaarsjes zijn om allemaal iemand te kiezen die tijdens de reis een lichtpuntje voor je geweest is. Ik vind het fijn om zo even alles na te bespreken maar het zet me ook aan het denken. Is deze reis wat ik ervan verwachtte? Heeft deze reis me wel veranderd? Bijna iedereen heeft fysieke of mentale breakdown gehad, en ik niet. Is dat verkeerd? Ik vond het ergens wel jammer dat ik niet op mijn eigen grens ben gekomen omdat ik daardoor niet het gevoel heb dat ik iets nieuws heb geleerd over wie ik ben. Stof tot nadenken dus.
Het was een mooie afsluiting.
Het is de tweede zondag in onze reis. In onze mooiste zondagse kleding gaan we na een klein ontbijtje (gelukkig met veel passievrucht) naar de kerk op het terrein van Ceformi, waar we geklust hebben. De kerk begint om half 10 en het is super warm. Als we er aankomen, na amper een paar minuten gelopen, zijn we allemaal al bezweet. Stiekem heb ik er eigenlijk helemaal geen zin in, maar na een nacht van 9,5 uur voel ik me wel weer heel erg uitgerust.
De kerk is heel anders dan die van vorige week, omdat dat natuurlijk een plattelandskerk was en dit een kerk midden in Kigali. De mensen zijn netter gekleed en hoewel het er niet heel fris ruikt, is de geur bij lange na niet zo indringend als onderweg naar Kibuye. Het dansen is meer ingetogen en er zijn een stuk minder mensen en daardoor ook een stuk minder rondrennende kinderen. Er wordt veel gezongen en er is (dit keer maar) één koor die zelfs qua kleding op elkaar afgestemd is door allemaal een felroze rok en een witte blouse te dragen. Zang is mooi, maar wordt een beetje verpest door het gebruik van microfonen, drum en piano met versterkers. De mensen zijn wel net zo gastvrij en vrolijk.
We zitten vooraan, gemixt met Rwandesen die voor ons de dienst met nummers en preek gaan vertalen. Na een half uur moeten we onszelf introduceren en zingen we samen een lied (‘k stel mijn vertrouwen) in canon. Het klinkt best wel mooi, ondanks dat we maar met 9 zijn (en Elize haar stem een beetje kwijt is en Fleur niet kan zingen ;) ). Iedereen klapt voor ons en ik zie heel veel blije gezichtjes.
De collecte is hier iets interactiever omdat iedereen naar voren loopt om iets in de zak te stoppen. Heb je weer even wat beweging ^^. Halverwege de dienst gaan fleur en ik even naar buiten een rondje lopen omdat het zo warm en benauwd is in de kerk en omdat het zo vreselijk lang duurt allemaal. Buiten zijn een stuk of 20 kinderen aan het spelen, dus we maken wat foto’s met ze, proberen een praatje aan te knopen en gaan daarna weer naar binnen.
Anderhalf uur later is de kerk afgelopen. Het was best wel prima weer, hele lieve mensen die alles vertalen.
We maken voor de kerk wat foto’s, omdat de kerk in Putten deze gemeente steunt. Het is leuk voor hen als ze dus wat foto’s zien van de mensen hier. Ook maken we in onze mooie kerkkleding wat foto’s met de voorganger en nemen we een kijkje in de hal die we alweer anderhalve week geleden geschilderd hebben. Wat is het mooi geworden! Ook de vloer is schoon en de kozijnen ook. Ziet er heel anders uit dan 2 weken geleden in ieder geval!
Na de kerk hebben we allemaal heel erg trek, dus gaan we gauw terug naar het guesthouse, waar het eten nog even op zich laat wachten. De rest kleedt zich vast even om en er komt een salade voor mn neus op de tafel te staan. Elize en ik snoepen er alvast even van… Nou dat hadden we beter niet kunnen doen. De salade heeft een enorm pittige saus eroverheen. M’n mond brandt helemaal. Gelukkig kunnen we het gauw wegspoelen met frisdrank en komt het eten ook niet lang erna.
We hebben geen plannen voor de rest van de middag en ook niet voor de avond, dus alles is open voor ideetjes. Een paar van ons willen nog een paar souvenirs kopen, waaronder ik. We willen eerst met de bus, maar het duurt zo lang voordat die komt dat we maar iets meer betalen en onszelf toch met zn 5en in een taxi-auto proppen. De taxi rijdt eerst nog verkeerd, maar uiteindelijk komen we aan bij de supermarkt in het centrum. We bezoeken de supermarkt voor koffie, thee en wat lekkers voor onderweg morgen. Ook wisselen we nog wat euro’s om naar Rwandese Franken wat nog een heel gedoe is omdat de mensen een hele lage koers willen en wij willen dat niet. Als we zeggen dat we gaan pinnen is het ineens wel goed. En toch typt hij eerst nog 975 in, in plaats van de afgesproken 980. Sneaky man.
We gaan weer wat souvenirshops af en vinden eindelijk bijna alles wat we willen. De tijd vloog om, en omdat we de voetbalshirts niet konden vinden, worden we door een aardige jongeman helemaal rondgeleid. Helaas zijn alle sportshops op zondag dicht, dus we spreken af om morgen weer terug te komen.
Wanneer we weer teruggaan met de taxi is het al donker, en opgepropt en uitgeput rijden we terug naar het guesthouse.
Omdat het eten over 3 kwartier is, hebben Elize en ik nog even de tijd om ons fantastische plannetje tot uitvoering te brengen. Bij het bezoek aan de opa van het gastgezin, alweer 9 dagen geleden, was de oude man op zijn stok gaan staan die hierdoor afgebroken was. Elize kwam op het goede idee om een nieuwe voor hem te kopen. Dit hebben we vanmiddag gedaan en omdat we toch nog tijd hebben, besluiten we om nu even langs te gaan. Aangezien het al donker is, gaat Gerlinda met ons mee. We moeten zien te bedenken waar de man ook al weer woonde. Helaas weten we dat allebei niet meer, maar ik weet nog wel hoe we naar Kelly (kleinzoon waar we geslapen hebben) moeten lopen. Gelukkig gaat dat inderdaad gemakkelijk, en we zien Kelly, zijn moeder Grace én kleine Kedrick meteen. Ze vinden het heel leuk dat we langskomen en Kelly wil natuurlijk meelopen naar zijn opa. Kedrick moet huilen als hij merkt dat we meteen weer weggaan. Wat een schatje is het toch. We lopen met zn viertjes naar opa, en kletsen gezellig met Kelly. We overhandigen opa de stok, waar hij heel erg blij mee is. Hij blijft maar zeggen dat hij voor ons blijft bidden en dat God ons moge zegenen en dat hij heel erg hoopt dat we ooit nog een keer langskomen. Het is echt een hele lieve man. We maken nog wat foto’s en dan is het tijd om terug te gaan voor het avondeten. Heel bijzonder om zoiets kleins (de stok was maar 2,50 per persoon) voor iemand te doen en zo’n mooi gebaar te maken.
De rest heeft lekker gelezen, geslapen, dagboekjes geschreven, blogs geupload, gedoucht etc. dus zij zijn lekker fris. Gelukkig is het bijna meteen tijd om te gaan eten. En tot onze grote verrassing komen er hamburgers binnen! Ziet er superlekker uit! Ik vervang mijn burger door stukken avocado, waar Cynthia erg blij mee is omdat zij nu 2 stukken vlees heeft. De kannibaal.
Na het eten mogen we even douchen en dan is het tijd voor de officiële afsluiting van de reis. We zitten in een kring en op de grond liggen de levensparels afgebeeld. Op elke levensparel staat een kaarsje en ook in het midden van de armband staan kaarsen. Het is de bedoeling dat we om de beurt een kaarsje aansteken die op een parel staat en daarbij vertellen waarom we die betekenis terug hebben zien komen in de reis. De liefde ontvangen parel en de liefde geven parel worden als eerste aangestoken. Wat hebben we hier fantastisch veel liefde gevoeld en gekregen en gegeven! Zo gaat het even door tot alle kaarsen aangestoken zijn. De middelste kaarsjes zijn om allemaal iemand te kiezen die tijdens de reis een lichtpuntje voor je geweest is. Ik vind het fijn om zo even alles na te bespreken maar het zet me ook aan het denken. Is deze reis wat ik ervan verwachtte? Heeft deze reis me wel veranderd? Bijna iedereen heeft fysieke of mentale breakdown gehad, en ik niet. Is dat verkeerd? Ik vond het ergens wel jammer dat ik niet op mijn eigen grens ben gekomen omdat ik daardoor niet het gevoel heb dat ik iets nieuws heb geleerd over wie ik ben. Stof tot nadenken dus.
Het was een mooie afsluiting.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
