Laatste dag in Kuopio...

Vrijdag 15 december
Vandaag word ik wakker en voel ik me goed! Niet meer ziek, dus waarschijnlijk gewoon een (mini) voedselvergiftiging (According to Dieuw). Ik was even bang dat het weer aan mn pil lag, maar dat zien we dan volgende maand wel. In de ochtend vergeet ik bijna mn survival package mee te nemen, maar gelukkig ben ik nog op tijd in de bus. Bepakt en bezakt met mn rugzak en de enorme doos met beddengoed, pannen, bestek, borden en bekers neem ik bijna 3 stoelen in beslag. Tot mijn verrassing zitten daar ook Klara en Izabela! Nou, dat vond ik dus niet leuk want nu moest ik nóg een keer afscheid nemen van ze :(. Byebye my friends!
Veel te vroeg ben ik op de uni, maar de balie van de studievereniging is nog niet open, dus ik sleep het pakket mee de examenzaal in. We maken het examen met maar 7 mensen, waarvan er 2 (waaronder ik) alleen maken omdat we niet blij waren met het cijfer. Deze toets is moeilijker, omdat ik niet snap waar hij in vraag 1 (4 punten) om vraagt. Onderaan de toets staat: maximum te behalen punten: 18, 9 nodig om te slagen. Als ik de punten per vraag tel kom ik maar op 15, dus dat is weer zo’n typisch slordigheidsfoutje die je in Maastricht nooit zou zien. Omdat ik niet zo tevreden ben met mn antwoorden op de vragen, schrijf ik onderaan mn laatste antwoord nog alles wat ik nog weet waar niet naar gevraagd is. Formules + uitleg (die ik niet wist bij het eerste examen), definities etc. Hopelijk vind hij het grappig en geeft ie me extra puntje. :) Ook heb ik hem nog een fijne kerst & holiday gewenst (iets met positief gevoel achterlaten ;))
Om half 10 (na een half uur dus) ga ik al weg, spendeer ik wat tijd in Oppari om alvast afscheid te nemen en om 10 ga ik mn pakketje inleveren. Hier zijn ook Alba en Serafin. Gelukkig is mijn pakketje helemaal in orde (compleet, heel en schoon) dus ik krijg 20 euro terug. Nou, voor 15 euro had ik niet dit allemaal kunnen kopen dus ik ben blij met deze service!
Ik loop naar de bus om m’n sleutel te gaan inleveren in het centrum bij Kuopas, maar dan bedenk ik me ineens dat ik mn kamerdeur dicht heb gedaan! SHIT! Nou, ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld me iets te herinneren. Anders was ik echt goed de sjaak geweest, want dan hadden ze dus de sleutel weer terug moeten geven zodat ik de deur kon openen en waarschijnlijk hadden ze me daar wel 35 euro voor gevraagd. Dus: bus naar huis  Deur open  bus naar de uni. Inmiddels is het al heel laat omdat ik lang op de bus moest wachten. Ik zit met Marijn in de bus en die is helemaal gestresst over een vak wat ze niet gehaald heeft en dat de leraar geen gelijk heeft met zijn argumenten (ik ben het helemaal met haar eens), maar zij durft niet tegen hem in te gaan. But, you guys know me: ik durf dat wel. Dus ik ga met haar mee om met de leraar te praten en met Marijns argumenten en mijn “overtuigingskracht” (niet brutaliteit hoor… misschien een beetje, maar ik zie die man toch niet meer en hij had geen gelijk dus het mocht) komen we tot een tussenoplossing dat ze in januari online een extra tentamen mag maken over dezelfde stof. ’t Is dat Marijn het ermee eens is, anders was ik nog doorgegaan met dat ze er vanaf zou komen met een extra assignment.
Maargoed, om 12 uur heb ik met Bonnie afgesproken voor het laatste maal. Heel vreemd weer, na al die maanden genieten van de uitgebreide, goedkope, gezonde en (meestal) lekkere maaltijden… Weten jullie nog dat ik een tijd geleden helemaal lyrisch was over de vegan mac&cheese?! Nou die was er vandaag weer! Wat een geluk om hiermee af te sluiten! Dit keer had ik geen brood erbij gepakt (ik leer van mn fouten) maar wel een heerlijk uitgebreide salade. Ook kwamen Marijn en Maureen nog bij ons zitten, en kwam ik erachter dat Marijn in Nijkerk woont en daar staat ook haar paard! Komt dat even goed uit, dan kan ik een keer gaan kijken! Ze rijdt ZZ zwaar, dus dat is een van de hoogste categorieën met dressuur (de categorie voor olympisch). Heel gaaf!

Na de lunch is het dan echt tijd om afscheid te nemen van Marijn en Bonnie. Het voelt heel ongemakkelijk, onwerkelijk en niet fijn. Je weet wel dat je de Nederlanders waarschijnlijk ooit wel weer ziet, maar toch voelt het gek. Ook heb ik het gevoel dat ik ze morgen gewoon weer zie, maar ik weet natuurlijk dat dat niet het geval is. Als ik de uni uitloop moet ik bijna huilen, want ik kom natuurlijk nooit meer terug op deze universiteit. Dagdag University of Eastern Finland. I will miss you. Mooie meer in het midden en de lekkere lunches en de lieve mensen…
Omdat ik toch moet reizen (naar het centrum) en me niet happy voel, bel ik mam even op. Die heeft spontaan een dagje vrij met pap! Het is een heel gezellig gesprek waarin we elkaar weer even helemaal bijpraten dus ik voel me weer een stuk beter als ik opgehangen heb. Thank you mum! Het inleveren van de sleutel duurt letterlijk 1 minuut, en dan heb ik officieel geen huis meer. (maar ik betaal nog wel tot eind december, dus eigenlijk heb ik gewoon nog een huis). Ik koop nog 2 laatste souvenirs, loop een klein rondje door het centrum terwijl ik in gedachten ‘dag’ zeg tegen alles wat zo vertrouwd is geworden en dan ga ik terug naar huis. Lianne appt dat ze er even doorheen zit dus ik bel een tijdje met haar tot ze weer vrolijker is en toevallig zat ik in dezelfde bus als Maria dus ik kon gewoon naar binnen.
Ik ben moe van de emoties vandaag, dus ik ga eerst even 2 uur slapen (het is toch al donker ;)) Daarna maak ik met mn restje soja melk, 2 bananen en wat meel pannenkoeken met stroop. (moet toch dingen opmaken, toch?) en dan is het SCHOONMAAKTIJD ! ik maak de hele keuken schoon, inclusief afzuigkap (die niet afzuigt) en de koelkast. Ook de vloer veeg ik. Ik vraag nog even aan Maria of ik verder nog wat moet doen, maar zij gaat wel schoonmaken later met Jussi, zegt ze. PRIMA! Dan maak ik nog mn eigen kamer schoon, pak alles in, zoek van overal in het huis alles wat van mij is, bereid mn eten voor onderweg voor, zet alles wat ik niet meeneem bij Maria in de kast/koelkast en de rest pak ik in in mn ‘eettas’.
Ik lig alweer redelijk vroeg in bed. Nog even met Maartje en Dieuwertje gepraat en met Mirjam gebeld, want ik ben best wel zenuwachtig voor morgen… Hoop dat alles goed gaat enzo. Laatste nachtje in de kamer, die bijna 4 maanden mijn plekje is geweest… Maarja, het voelt al veel minder mijn kamer zonder mn spulletjes om me heen…